Вернікоўскі Аляксандар (1884-1994), праваслаўны святар, протаіерэй, кандыдат багаслоўя, удзельнік беларускага хрысціянскага руху 20 ст., рэлігійны і культурны дзеяч, педагог.

Нарадзіўся 25.07.1884 у Вільні. Паходзіў з сям'і Льва Вернікоўскага, псаломшчыка Віленскага Прачысценскага сабора. У 1893-1897 гг. вучыўся ў Замкавай 2-класнай прыходскай навучальні. Скончыў Віленскую Андрэеўскую духоўную навучальню (1901). Пазней вучыўся ў Менскай духоўнай семінарыі (1901-1907). З чэрвеня 1907 г. - канцылярскі служачы Віленскай філіі Дзяржаўнага банка. Праз год прызначаны псаломшчыкам у царкву Казанскай пяхотнай юнкерскай навучальні (05.05.1908). 25.08.1909 паступіў у Казанскую духоўную акадэмію, якую закончыў са ступенню кандыдата багаслоўя. Са жніўня 1914 г. - канцылярскі служачы Казанскай кантрольнай палаты. Напрыканцы таго ж года прызначаны на пасаду намесніка інспектара Тульскай духоўнай семінарыі, дзе адначасова выкладаў нямецкую і французскую мовы. У лютым 1922 г. вярнуўся ў Заходнюю Беларусь. Працаваў псаломшчыкам Нараўскай царквы Белавежскага павета Гарадзенскай губ. У 1922-1923 гг. - дырэктар беларускай гімназіі ў г. Радашковічы Віленскай губ. З 16.10.1923 - настаўнік гісторыі, царкоўных спеваў і беларускай мовы ў Віленскай праваслаўнай духоўнай семінарыі. Пэўны час жыў у Беластоку, а пазней пераехаў у Менск. Служыў настаяцелем Свята-Петрапаўлаўскай царквы на Нямізе. У жніўні 1944 г. прымаў удзел у сходзе духавенства, дзе выступіў з асуджэннем «камуністычных парадкаў». Арыштаваны савецкімі ўладамі 03.01.1945. Пяць гадоў правёў у канцэнтрацыйных лагерах на Ўрале, у Сібіры і Казахстане. Ў Беларусь вярнуўся ў 1950 г. Служыў настаяцелем у м. Дварэц (Дзятлаўскага раёна) і ў м. Леніна Слуцкага раёна, дзе выйшаў на пенсію. Пераехаў да сына Святаслава ў г. Ворша. Памёр 06.07.1994.

Літ.: Прыватны архіў С.Вернікоўскага; LCVA, ф. 220, воп. 1, спр. 172; Синодик.

Паведаміць пра недакладнасьць