Нарадзіўся ў 1884 г. ў Віцебскай губ. Паходзіў з дваранскай сям'і Антона Пачопкі. 25.10.1905 залічаны выхаванцам Віленскай духоўнай каталіцкай семінарыі. У чэрвені 1907 г., на другі год навучання, пакінуў семінарыю. З 1913 г. - загадчык аддзела рэлігіі, у 1914-1915 гг. - рэдактар-выдавец першай беларускай каталіцкай газеты «Biełarus» (Вільня). У гады Першай сусветнай вайны працаваў дырэктарам Свіслацкай настаўніцкай семінарыі ў Гарадзенскай губ. (1916-1918). Падрыхтаваў і выдаў у Вільні шэраг кніг на беларускай мове: «Жыццё папежа Піюса X» (1914), «Чалавек на вышыні сваёй годнасці», «Бог з намі: Беларускі малітэўнік» (1915), «Святы Езафат Кунцэвіч» (1916), «Граматыка беларускай мовы» (1918), «Як вучыць жыць і верыць св. Хрыстова Паўсюдная Царква» (1923). Пакінуў рукапісную спадчыну. У міжваеннае дваццацігоддзе далучыўся да справы беларускага вуніяцтва. Пасвячоны ў святары ў 1925 г. Душпастырскую дзейнасць праводзіў на Палессі. З 17.09.1926 - пробашч вуніяцкага Бабровіцкага прыхода ў Косаўскім павеце. Удзельнік вуніяцкіх канферэнцый у Пінску (1932, 1933). Друкаваўся ў перыядычных выданнях «Гоман», «Biełaruskaja krynica», «Chryścijanskaja Dumka». Супрацоўнічаў з газетай віленскіх краёўцаў «Przegląd Wileński». За прыхільнасць да беларускай мовы і культуры праследаваўся польскімі ўладамі. Памёр 26.12.1940 пасля таго, як быў збіты невядомымі.
Літ.: ЦНБ, ф. 5, воп. 1, спр. 1; Elenchus... Pinscensis; Spis kościołów, 1933-1935; ЭГБ, V.
