насупор, прысл. Размоўн. У знач. прыназ. - з Д. або Р. Тое ж, што і насуперак. І насупор дажджу і ветру вялі прасторныя шляхі цераз балоты, цераз нетры, цераз пяскі пустынь сухіх (П.Глебка). Насупор усяўладнаму лёсу я ільды і пустыні скрышыў, я прыйшоў да твайго уцёса - кедр каханы з паўночных вышынь (У.Караткевіч). А калі, насупор ціхіх дум, падалася каманда: «Гатова!»... І пайшоў ён [цягнік] павольнай ступой, выгінаючы гнуткае цела (П.Глебка).
