Адзін вобраз калісьці востра ўспомнены над кнігай з малюнкам сівабародага аратага, над радкамі верша, такога блізкага і неразгадана прыгожага ў сваёй прастаце, зноў вось ажыў у сэрцы маім... (Я.Брыль). Ажыў у сэрцы з новай сілай Бяссмертных вершаў гнеўны жар... (П.Панчанка). Я на душы ўражлівай маю Жыцця мінулага пячаць: Схачу свой вольны верш пачаць — І ўраз праз прошлае згадаю (М.Багдановіч). Трэба з сталі каваць, гартаваць гібкі верш, Абрабіць яго трэба з цярпеннем (М.Багдановіч). І верш твой гучны, верш удумны, І верш твой востры, як лязо, — Кранаў ён сэрцы шчырым словам... (П.Броўка). Вершы, вершы дарагія! Спарадзіў я вас, маленькіх, ў час, калі мне падымала грудзі хваля пачуцця (М.Багдановіч). Вы кажаце мне, што душа ў паэта, Калі спараджае ён дзіўныя вершы, Нябесным агнём абагрэта, І ў час той між люду ён першы (М.Багдановіч). У добрым вершы — радуга дугой І молата знясіленага ўзлёт (Е.Лось). Жартоўны верш аднойчы напісала, Хто ў добры час не любіць жартаваць! (Е.Лось). Бледны, хілы, ўсё ж люблю я Твой і мудры і кіпучы верш, Анакрэон! (М.Багдановіч). І толькі натхнёныя вершы За іх [паэтаў] не напіша другі (С.Грахоўскі). Яшчэ неастылыя вершы Пакінуць ніяк не магу (С.Грахоўскі). І ноч усю агнём палаюць Мае распаленыя вершы (М.Танк). Першы, зусім самастойны Алесеў верш напісаны быў на польскай мове (Я.Брыль). Пад зоры ўзнялі Мы высокія думы і светлыя вершы (П.Панчанка). І ў неспакойным горадзе — і ў свеце! — Спрабую напісаць спакойны верш (Я.Янішчыц). Цудоўны верш, наскрозь прасякнуты верай у чалавека і болем за яго (Р.Бярозкін). Пішу ды хачу, каб і белыя вершы Чырвонымі вершамі вечна былі (С.Грахоўскі). Я чытаў гонкім соснам Просты, шчыры свой верш (П.Броўка). Каля мяне спынілася вавёрка. Шкада — не ўзяў арэхаў. А верш — горкі, На мове незнаёмай і чужой, як зразумець без перакладу ёй? (М.Танк). Знаючы, што цябе, дружа, бяссонніца мучыць, Нат эскулапы не могуць бядзе памагчы, Шлю табе том сваіх вершаў снатворных, дрымучых, Толькі разгорнеш — і сон адалее ўначы (М.Танк). Як з няўдалых маіх вершаў ранніх, Скрэсленых, знявечаных цэнзурай, Адгадала аб маім каханні..? (М.Танк). Можа, якраз над гэтай крыніцай, у зялёнай загадкавай засені дрэў нараджаўся той першы наіўны вершык, за які яму бацька-ляснік адмераў авансам важкі ганарар (Я.Брыль). Нядоўгі верш — жыццё паэта На памяць ведае сястра (А.Пысін). У анкеце зноў пішу свой верш нязграбны (М.Танк). За парогам зіма і нуда, За парогам раздум’е і боль, Неспакойныя сны уначы, Пра каханне нясмелыя вершы (П.Панчанка). Ну, а масла? Што пра масла скажаш? І не трэба, а не абмінеш. Калі гэткім маслам рыфмы змажаш, Нават верш няўдалы праглынеш (П.Панчанка). Я не такі ўжо наіўны, Каб думаць, Што вершы мае, Шурпатыя, як далоні рабочага, Суровыя, як сумленне, Народжаныя На скрыжаванні Вятроў і дарог, — Больш варты, Як нейкі глыток невялічкі Вады (М.Танк). Ім [кветкам], бледным, мёртвым, не збудзіць Былога пачуцця, Як не змагу яго збудзіць Халодным вершам я (М.Багдановіч). Чужы мой верш для вас, чужы! (Н.Гілевіч).
Паведаміць пра недакладнасьць
