Белая казка... Зіма беларуская... Што ж мне не дорыш снягурачку ты? (Н.Гілевіч). Сустрэнуцца сям-там маленькія елачкі ў снезе, і пад кожнай мне будзе так несур’ёзна, сентыментальна бачыцца цёпла-шэрая ды вушастая, быстраногая казка маленства (Я.Брыль). Лябедзіку, вячэрняя памрока, а ты плывеш дзівоснай казкай дня (Е.Лось). Вакол гэтай думы дудара-званара Казак дзіўных злажылась нямала (Я.Купала). Я пад яе зімовай маскай — Пад снегам — бачу твар вясны, І вее верш мой дзіўнай казкай, І ясны ён, як зорак сны (М.Багдановіч). Закінуў [кот] казкі мудрыя свае Ў густыя палыны (А.Пысін). З-пад снегу векавога прыгону выбілася наша народная казка, расплылася па свеце і, зліўшыся з пахамі вясны, зачаравала ўсіх — і маленства, і старасць (Я.Брыль). Вянкі грыбоў — лясныя анталогіі Неверагодных, фантастычных казак (М.Танк). Тут калісьці да кастра майго з імшараў, Непраходных, непрабудных нетраў наскіх У адведзіны прыходзілі ўсе чары, Маладосці неразгаданыя казкі (М.Танк). Зірні ты светлым вокам ласкі, Авей крылом прыгожай казкі (Я.Колас). Цягнецца нітка тоненька, Размотваецца клубочак. Як дотык раптоўнай казкі Нас атуляе надзейна Пража яе ласкі (П.Макаль). Словы ж так ападаюць, як лісце бярозы, На асеннюю быль і на казку сівую (М.Танк). Я думаў: сонечную казку Раскажуць ліштвы, а ў акне Адчыняць вейкі — калі ласка — Блакіт нябесны ў сэрца мне (К.Цвірка). Пахне цёмнай таемнай казкаю, Што спрадвеку гушчар расказвае... (Я.Янішчыц). “Раскажы мне тоненькую казку”, — Просіць перад сном мяне малы (П.Панчанка). Не хочацца нават бабуліных казак, бо вясна бае сваю чароўную сонечную казку, бо гэтак соладка пахне над плотам росная чаромха (Я.Брыль). Бралі з сабою Базыля, і ён ім мармытаў сваю казку — адну і тую ж, аднак такую цікавую, цёплую, сонную (Я.Брыль). І родныя казкі, разумныя, старыя расказвае лес... (“Маладосць”). Гэта было адно з тых месц, пра якія калісьці народ расказваў страхотныя казкі — з разбойнікамі, з лесунамі, з русалкамі (З.Бядуля).
* Казка-байка, казка-мова, казка-праўда, казка-сон.
Аб высокай гарэ, дзе ніхто не арэ, Казкі-байкі ліюцца крыніцай (Я.Купала). Ды гэты лес, хоць ён і немы, Але скрозь ціш халоднай дрэмы, Скрозь гэты мёртвы сон зімовы Вядзе з Міхалам казкі-мовы (Я.Колас). Выпадковыя стрэчы, Без паклону, без слоў, Адыходзяць у вечнасць Мілай казкаю-сном (Н.Гілевіч). Успомніш гэту казку-праўду І ўздыхнеш з трывогай (Я.Купала).
