На кургане, на адвечным, Пад асінай векавой, Сеў дудар, сагнуўшы плечы, З пасівелай галавой (Я.Купала). Паміж пустак, балот беларускай зямлі, На ўзбярэжжы ракі шумнацечнай, Дрэмле памятка дзён, што ў нябыт уцяклі, — Ўдзірванелы курган векавечны (Я.Купала). І вось мужчыне хмурнаму здалося, Што вершы пра маё — чужыя тым, Хто цэглу лепіць, мацае калоссе І плача на кургане залатым... (Е.Лось). І курган старажытны, задумёны і мудры, Шмат пра што нам раскажа... (“Маладосць”). Заснулі вы, сокалы, рана Ў курганах пясчаных, спакойных, Між сцежак закінутых польных, У краі палос і туманаў (М.Танк). Быдлём асуджан быў валяцца Сын свайго краю, родных межаў; Калі ж хто думаў прачынацца, Курган прыбавіў толькі свежы (Я.Купала). Каля вёскі Ствольная ўзвышаецца сярод поля даволі вялікая група старадаўніх курганоў (В.Вольскі). Расчасаўшы пышныя кудры, Лес па пояс убрыў у туман. Старажытны, стоена-мудры, Выступае з сінечы курган (Я.Колас). Паліліся мае слёзы На гасцінец, перавозы, На крывавыя паляны, На забытыя курганы (Я.Купала). Знаю — нямала на родных раўнінах Вырасце новых курганаў нямых (М.Танк). І дрэмле тут курган пануры і здзічэлы з далёкай прошласці вякоў... (“Маладосць”).
* Курган-ахвяра, насып-курган, узгорак-курган.
Дзе залёг абшар Курганоў-ахвяр, Сей, засей прасвет. Ты слуга і цар, Ты — дудар-званар, — Чуе, знае свет... (Я.Купала). Дзівам дзівяцца з праяваў Маткі ды сыны: Скуль такую ўзялі славу Наспы-курганы?! (Я.Купала). Паміж трох адвечных дубоў — мохам і галлём усланы ўзгорак-курган (Я.Купала).
