Са смугі выступалі... бяскрайнія лугі з крыху сумнымі стагамі (У.Карпаў). Перайшлі горы, і перад вачыма раскінуліся бязмежныя травяністыя лугі (Т.Хадкевіч). У лугах прасторных і шырокіх плывуць-дрыжаць спяванак тоны (Я.Колас). Разам кормяць [птушкі] пісклянят, Хітрых і свавольных, Разам лётае атрад Па лугах раздольных (Э.Агняцвет). А лугі, лугі! Неабсяжныя, буйнатраўныя, яны раскінуліся па беразе рэчкі... (У.Караткевіч). А якія тут шырокія, роўныя лугі — ні канца ні краю (Б.Сачанка). Як люблю я задумлівы шэлест бяроз, Хвалі жыта, святло перадранішніх рос На тваіх аксамітных лугах (П.Панчанка). На лугі густыя, на мурогі Пусціць коннік друга варанога (П.Броўка). Над рэчкай гэты луг мурожны, Дубоў развіслых цэлы рад, І буслаў дом, стары, заможны (Я.Колас). У пералівах кветак ззяе луг зялёны, Луг шырокі, пышны (Я.Колас). І мне ўявіць сабе зусім не цяжка Расяны луг, туману лёгкі дым... (Г.Бураўкін). Толькі ў думках сваіх я цябе ўяўляю Чыстай, лёгкай, як лёгкі пейзаж-акварэль З росным лугам (А.Бачыла). Каб напаілі вы [хмары] колас на полі, Яблыню ў садзе, луг шаўкавісты (П.Броўка). Плакалі ветры ў дуброве параненай, Плакалі ў лузе шаўковым (П.Трус). Яшчэ, як бубен, лысы, голы За вёскай быў калгасны луг (А.Бялевіч).
2. Пра колер, пах (травы); пра пачуцці, выкліканыя лугам: бліскучы, вясёлкавы, духмяны, жоўты, залаты, зялёны, каляровы, квяцісты, крынічны, мядовы, пазалацелы, расквечаны, шматколерны заценены, пасівелы, прымглёны, сівы; маляўнічы, мілы, нясмела-зялёны (аўт.), святочны, сцішаны, утульны, цёплы пахаладнелы, смутны, сумны.
А скоціцца знічка з бліскучага луга, Як лісцік з нябеснага гаю. І я тады ўспомню далёкага друга, Па кім я так часта ўздыхаю (Я.Колас). Ты — мой чысцец, Высакагорнасць маіх вясёлкавых лугоў (Н.Тулупава). Яны зноў перайшлі парог і пабачылі бязмежныя залатыя лугі (У.Караткевіч). Лятуць журавы за Казбек і Эльбрус, І сэрца сціскае туга. Сустрэне іх хутка мая Беларусь На цёплых зялёных лугах (П.Панчанка). Па-над рэчкай у лузе квяцістым Мы хадзілі, бывала, не раз (Я.Колас). У застуджаных нізоўях, Дзе ў стагах крынічныя лугі, Качак, кнігавак гняздоўі Белыя засыпалі снягі (В.Матэвушаў). Будуць коні сніць лугі мядовыя І, як людзі, цяжка ўздыхаць (П.Панчанка). Альбуць! Старых дубоў Зялёная падкова, Пазалацелы луг (А.Звонак). Натаміўшыся, засынала І харошыя сніла сны: развітанне. Салодкі плач. Луг расквечаны... (Г.Каржанеўская). З поля дыхнула на пахаладнелы і заценены луг цёплым паветрам (І.Чыгрынаў). Пусцеюць гнёзды ў чорным вецці, І ўслед за песнямі тугі Птушыны пух адносіць вецер На пасівелыя лугі (С.Грахоўскі). Іх [птушак] галасы ўзрушліва спалучаліся з красой... летніх вечароў, з таямнічасцю роснага, прымглёнага лугу (Я.Брыль). А калі ў лугах сівых світае, Пад старэнькі мост [здань] бяжыць бягом... (Р.Баравікова). Быў летні луг, Святочны, маляўнічы... (П.Марціновіч). Эх, луг шырокі! Як жывы, ты, Праменнем сонейка заліты, Увесь стаіш перад вачыма, Ты міл і смуцен, як радзіма (Я.Колас). І тут над лугам, яшчэ нясмела-зялёным... паказаўся мой сёлета першы бусел (Я.Брыль). Свежы халаднаваты ветрык ляцеў з поля і сцішаных лугоў (Л.Дайнека). Такі табе навокала прастор! Кучматы, лес, утульны луг і поле... (Я.Колас).
* Лугі-мурагі.
Як спяшаўся я да вас, Засмучоныя хаты, Здратаваныя нівы, Лугі-мурагі (П.Броўка).
