ПАМЯЦЬ. I. Здольнасць запамінаць, захоўваць і аднаўляць у свядомасці ранейшыя ўражанні; запас гэтых уражанняў: адменная, адчувальная, багатая, бліскучая, бяссонная, вострая, выдатная, выключная, глыбокая, дасканалая, дзіўная, добрая, моцная, народная, неверагодная, непадкупная, неўміручая, нядрэмная, нятленная, пільная, рэдкасная, свежая, светлая, узварушаная, усячутная (аўт.), фенаменальная, чуйная, чыстая  глухая, горкая, дзіравая, заняпалая, каціная, курыная, пустая, скупая, слабая, успамінамі скупая.

Памяць у Гаранскага нейкая адменная: яна доўга-доўга захоўвае выразныя драбніцы чалавечага твару (Р.Сабаленка). О сэрца адчувальнейшая памяць, Ты захавай да рысачкі адной Любімы вобраз... (А.Пысін). Цяпер жа ў памяці маёй бяссоннай Усе ажылі таварышы, іх справы... (М.Танк). Памяць Беларусі аб мінулай вайне надзвычай вострая (А.Адамовіч). Сэрца таксама мае памяць. Дасканалую, непадкупную памяць (У.Карпаў). У яго [Івана Васільевіча] была дзіўная памяць на сёлы, воблік якіх ён запамінаў гэтак жа, як твары людзей (І.Шамякін). Як метэор, што азарае свет, Ты [Гастэла] праляцеў над Беларуссю роднай, Навек пакінуўшы глыбокі след У неўміручай памяці народнай (М.Аўрамчык). Памяць нядрэмная, будзь жа ўсячутнай, Грукай у сэрцы ўдарам тарана... (П.Макаль). Кнігі — сябры... Але ў сэрцы яны застаюцца, Як памяць нятленная (У.Караткевіч). А памяць пільная вартуе Хвіліну тую праз гады, — Як рэжа, стоячы, матуля На лусты бохан малады (С.Законнікаў). Горкая памяць ахвяр... Светлая памяць сяброў... (Я.Брыль). Узварушаная памяць напомніла ўміг амаль, здавалася, забытае... (І.Мележ). Відаць, яно [забыццё] прыйшло таму, Каб я прачнулася, устала І ў памяць чыстую ўвабрала Дзівосна першую зіму (Г.Каржанеўская). Памяць вякоў глухая, Чуйная памяць зямлі (Р.Барадулін). Ёсць горкая памяць у маёй зямлі (У.Караткевіч). Памяць у мяне... дзіравая... (М.Лобан). Не, галубок: не пазнала я — памяць мая заняпалая... (Я.Колас). У многіх каціная памяць, ім абрыдлі напаміны [аб вайне] (У.Караткевіч). Раптам... ён аж падскочыў на месцы: “А пра галоўнае і забыўся, во памяць курыная! (М.Лынькоў). І толькі памяць пустая варушыць бясконцасць хваль кіпучых (А.Куляшоў). Вось затое ў часе не растане Памяць, успамінамі скупая, Пра такіх бясстрашных і адданых, Як Васіль Іванавіч Чапаеў (А.Звонак).

II. Успамін пра кагосьці (пра штосьці): ачышчальная, белая, вячыстая, гаючая, гордая, жывая, зваблівая, незабыўная, незагойная, несмяротная, святая, слаўная  балючая, горкая, даўняя, жахлівая, жорсткая, колкая, неспакойная, нядобрая, палыновая (аўт.), прыкрая, рассечаная (аўт.), сівая, страшная, суровая, трывожная, чорная.

Ды патрэбна яму, каб сумленнем не слеп, Нібы воку сляза, ачышчальная памяць (С.Законнікаў). Заваліла, засыпала ганак Белай памяццю белых начэй (Я.Янішчыц). Яны [легенды] узыходзяць пад гоман травы, Як людзі змаганне распаляць, І вечную славу спяваюць жывым, А мёртвым вячыстую памяць (П.Глебка). Я іду па слядах тваіх у свет нязнаны Па гаючай памяці, незагоеных ранах (В.Вярба). І зырчэла зноў у клопатнай маркоце неспакойная і зваблівая памяць пра Ганну (І.Мележ). Незагойная памяць жывая З блакаднага забыцця вырывае Імёны бацькоў і братоў (Р.Барадулін). Стаіць Курган на пагарбелай выспе, — Святая памяць (В.Лукша). Горда ўзвышаешся, Белая Вежа — Слаўная памяць вякоў (А.Бачыла). Будуем шмат, і вывучаем высі, І на радзінах голасна пяём: ...Хаця б каторы не адгарадзіўся Ад памяці балючай дываном (Т.Каржанеўская). Доўга бегла дзяўчынка праз цемру і замець, Пасінеўшымі ручкамі падала ў снег. Адтаго і застаўся, як горкая памяць, На маленькіх далонях маршчыністы след (Н.Гілевіч). Строма ўзвышаешся, Белая Вежа — Даўняя памяць вякоў (А.Бачыла). Ні гукам, ні званком не адгукнешся. Атуліць колкай памяці сувой (Я.Янішчыц). Васільковы спакой. Смутак верасу сіні. Палыновая памяць тугі (Р.Барадулін). Згінулі ранейшыя мары [Міхала], пакінуўшы, пасля сябе прыкрую памяць (І.Кудраўцаў). Дзед хмурнеў, хаваў свой боль стары ў скрыню, пад замок: рубцы рубцамі — з той адчайна-юнае пары ныла ў ім рассечаная памяць (Т.Бондар). Памяць сівая ў пагнутай касцы Часта ў сны ім [салдатам] знячэўку ўрываецца (Г.Бураўкін). За сувязь з хлопцамі ляснымі, Каб памяць страшнаю была, З людзьмі нявіннымі — жывымі! — Спалілі вёсачку датла (С.Гаўрусёў). Нібыта суровую памяць вайны, Гартаю старонкі альбома (А.Бачыла). Праз гурбы і сцюжу, Праз дзікую замець На сцежку выводзіць Трывожная памяць (С.Грахоўскі). А Гуртавенка аб сабе чорную памяць пакінуў, нядобрую памяць... (Б.Сачанка).

* Памяць-боль, памяць-гора.

Усё ў іх ёсць, а памяці няма. Такой, як памяць-гора, памяць-боль, Што гоніць нас — калі касцёр запаляць — Па крупы, па запалкі і па соль (У.Някляеў).

Паведаміць пра недакладнасьць