Белае высокае світанне Ў яснасці цвярозай паўстае (А.Пысін). Ясным бела-барвовым світаннем пачынаўся дзень, першы дзень іх волі (Т.Хадкевіч). Узыходзіць цішыня бароў вогненным світаннем нада мною (Т.Бондар). Вясна прыйшла з дзівоснымі жамчужнымі світанкамі, з радаснымі пералівамі птушак (Т.Хадкевіч). І ад сну ўзняла ўсё жывое яна [вясна] Жыватворчым, магутным світаннем (Я.Журба). Пыл — як вокам прастору абняць, Пыл на самым зіхоткім світанні (Я.Янішчыц). Іскрыстае світанне Запальвае нам ясныя агні (Я.Колас). А ёсць жураўліныя спатканні летуценных світанкаў першай вясны (К.Кірэенка). О, гэты світанак магічны З акцэнтам шчаслівай любві (Я.Янішчыц). Кветак пах у мядовым світанні ап’яняе... (М.Хведаровіч). Ад яблыкаў світанне мятнае... (С.Гаўрусёў). Асабліва ён [язь] любіць раніцы, якія пачынаюцца з ціхіх і парных світанкаў (К.Кірэенка). Світанак, як сёння, Празрысты наскрозь, Ружавеў на ўсходзе (А.Звонак). Успомніць Бабруйшчыну мілую, Майскую стужку Бярозы, Дняпро на райскім світанні (У.Караткевіч). Займалася світанне, пяшчотна-ружовае, радаснае (А.Пальчэўскі). Ружаваты світанак Над горадам ціха плыве (А.Звонак). Паслухаць бы драздоў свістанне У час ружовага світання (П.Панчанка). Вяртаюцца ружовыя світанні У зіхатлівых пацерках расы (С.Грахоўскі). Світанак плыве сінявокі... (І.Калеснік). Пачую я водгулле даўніх гадоў Праз лёгкі дымок успамінаў, Што часам нахлынуць нячутнай хадой, Світанкам празрыстым і сінім... (А.Звонак). Паплавамі, сцежкамі бароў У цёплыя туманныя світанні І ў зорным змроку майскіх вечароў Хадзіла песня з песняй на спатканне (С.Грахоўскі). Шэры ядраны світанак пакрысе запаўзаў на вышкі (А.Савіцкі). Калі ж яснавокае наша світанне цудоўнаю блісне над краем зарой, — на землях сваіх мы спаткаць яго ўстанем усёю вялікаю дружнай сям’ёй (Л.Геніюш). Яркае чароўнае світанне Па-над Прыпяццю паволі ўзышло (“Маладосць”). Яшчэ ў нас не было Ні стрэчы, ні расстання. Адкуль жа б’е святло Бясконцага світання? (Я.Янішчыц). Люблю вясновы ціхі дзень, туман замглёнага світання... (Р.Баравікова). І месяц між хмар, як адчаю знак, І страшнае ў свеце світанне, Крывавы ўсход. І канчаецца так Балада пра развітанне (У.Караткевіч). Праз невялікае акенца... цадзілася мутнае світанне (А.Асіпенка). Аляксей вырас у лясной старане, бачыў туманныя світанні ў грыбных барах (С.Грахоўскі). Здалёк халоднае світанне, Няпэўнае ў сваіх правах, Крычала чайкамі ў тумане На камяністых астравах (С.Грахоўскі). Між голых шэрых дрэў цадзілася хмурае світанне (І.Навуменка).
Паведаміць пра недакладнасьць
