Пры дарозе Не спіцца бярозе. Белы стволік трымціць і трымціць (Е.Лось). Радасцю напаўнялі сэрца і суседняя ялінка, якая... ускінула свой вастраверхі ствол (Т.Хадкевіч). Нібы свечка, быў яе [сасны] ствол: знізу — цёмна-карычневы, з тоўстай парэпанай карой, а зверху, каля галля — гладкі і залаты (І.Шамякін). Ствалы соснаў гонкія, высокія, гожыя... (Я.Сіпакоў). Калі паднімаўся сівер і гайдаў сосны унізе, ёй [сасне] даставалася найболей: кожную галінку яе выгінала і выкручвала, вершаліну дробна калаціла, і здавалася, вось-вось пераломіцца жывучы, непакорны ствол (В.Іпатава). Чысты, светлы кожны ствол, нібы з медзі кожная сасна... Ляснік ідзе ад сасны да сасны..., амаль каля кожнай спыняецца, бярэ залацісты ствол у рукі, пяшчотна водзіць па ім далонямі (В.Карамазаў). Сонечнае святло пранікае шырокімі палоскамі паміж магутных ствалоў (В.Вольскі). Бярозкі ствол усхваляванатонкі... Над берагам зялёны явар звонкі І моцныя, спрадвечныя дубы (У.Караткевіч). Полем ён бег ужо быццам у бяздум’і... Але тут перад яго вачыма мільганула чырванаватае хвойнае стволле. Лес! (К.Чорны). Грукае дзяцел у азалелы ствол (Р.Барадулін). Сарцавіна струхнела... ствол аж рыпеў хрыпаты (Е.Лось). На скручаных, на векавых Ствалах — засечыны і раны Ад стрэл, мячоў, вясновых крыг, Ад куль, гранат і ад маланак (М.Танк). Толькі на паваротах яна [рака] падмывае то адзін, то другі абрыў, вымываючы з зямлі тоўстае карэнне, а часам і цэлыя счарнелыя ствалы дубоў (І.Шамякін). Васю хацелася ўстаць, пайсці да сасны і суцешыць яе, прыціснуўшыся галавой да шурпатага карычневага ствала (В.Іпатава). Люблю сівых дубоў калоны, І соснаў стромкія ствалы (С.Грахоўскі). Чырвоныя ствалы соснаў высока-высока ўзнесліся ў глыбокую і нерухомую сіняву неба (М.Лынькоў).
Паведаміць пра недакладнасьць
