сыра — халодна, зябка.
Дзяўчынку не пасадзіш на зямлю, сыра, а яна яшчэ ня ходзіць.

сырапеня, сырапоня — толькі што ўкіслае малако.
Сырапеняй бульбу праганялі й добра павячэралі. Нешта смажыць цябе сягоння, налі сырапоні, пахмяліся.

сыр'ё — гародніна.
Сыр'ё гэта возіць на сушылку здаваць.

сырнасць — вільготнасць.
Пагода дрэнная, сырнасць стаіць.

сырнік — садавіна.
Амлет цяжкі, з'есці якога сырніку карысна.
(Сырое - зялёнае.)

сыцішча — тлустая страва.
Такога сыцішча многа не з'ясі.

сыць — насычэнне, перанасычанасць; яшчэ — пыха.
Дай Бог мерную сыць: цукру - кус, а саломы - воз. Як чалавека возьміць сыць, дык ён угору сцыць.

сыцюга, сыцель — сыты, адкормлены.
У гэтага сыцюгі тры падбародавічы. Сыцель сам сябе чуць носіць.

сэндзіць — абгаворваць, пляткарыць.
Пра другіх сэндзіць, а сябе за святую маіць.

сюбар — каханак, палюбоўнік, хахаль.
Да яе сюбары ходзюць, як у краму.

сябрыцца — сябраваць.
Нячым біцца, лепі сябрыцца.

сявалка — сявенька, сяўня.
Пакуль у жорнах сявалку жыта скруціла.

сядзяка, сядэра — сядуха.
А яна не сядзяка, яшчэ ў грыбы сама ходзіць. Сядзі, сядэра, дома.

сякар — сякерка.
Пеўню галаву атсячы сякара німа, дажыўся гаспадар.

сякун — калючы вецер, часта з дажджом.
Вецер-сякун ня дасць ісці, аж слёзы высякаіць. Снег такі сякун, ад ягоных белых іскраў уваччу цёмна.

сяло — так на Вушаччыне завуцца вечаровыя зборкі, паседзіны.
Пойдзім заўтра на сяло. На сяле смаляныя лаўкі (гэта значыць - цяжка адарвацца, каб пайсці дамоў).

сямейны — хто клапоціцца пра сям'ю.
Іван сямейны, сям'ёю глядзіць.

сянцо — маладое сена.
Накашавалі сена-сянца карові на ўсю зіму.

сярылаўка — тоўстая кішка.
Апаследняя кішка, яе ніхто не накладаіць, сярылаўка (яе не выкарыстоўваюць на кілбасу).

сяўбіт — занадта просты (мужык).
Дурны як сяўбіт.