Жук, жук! Дзе твой дом? Пад гаўном! Ехаў пан, растаптаў, бег сабачка, пахлябтаў. — Жартуюць зь дзяцей, якія ловяць чорных гнаявых жукоў.

Жывот баліць. Трэба ў сраку вады наліць. — Паставіць ліватыну.

Засірапіта. — Лаюць блазна, малакасоса, які мяшаецца ў справы сталых.

З благім чалавекам і сраць побач не садзіся, бо ён прычэпіцца, што тваё гаўно горай сьмярдзіць. — Аб благіх курузьлівых людзях.

Ізноў на тэй самай срацы сеў. — Калі нехта ўзьняў крутню, авантуру, але нічога ня выйшла, дык заспакоіўся.

І ў добрым родзе, а ўдасца курва й злодзей. — Аб выпадках у радні.

Калі Бог дасьць мужыку сыць, дык ён дагары лежучы сцыць. — Прастак пры вялікай выгадзе даходзіць да вялікага гультайства й разбэшчанасьці.

Калі жонкі стыдацца, дык дзяцей ня будзе. — Жартуюць з таго, хто далікатны і папускаецца сабе на ўбытак - стыдаецца доўг спаганяць.

Кроўю! — Адказ на папярэднюю лаянку.
а) Каб зь цябе духі выгнала!
б) Каб ты тры дні сраў і зямою драў!
в) Сяры, лоб маж, будзеш чорт наш!
г) Сяры з сабой бяры!

Круціцца, як гаўно ў проламца. — Калі нехта круціцца на павідоку, ды іншым замінае.

Круціцца, як сабака срэць. — Калі нехта на пустую справу робіць вялікія захады.

Леташнія жарты. — Прыказвае вінны пры нараджэньні непатрэбнага дзіцяці.

Ляжце зь ім на мітусь ды пацалуйце адно аднаго ў сраку. — Гэтак лаецца той, чые ворагі між сабой дружна жывуць.

Маўчыць, як усраўшыся. — Кажуць аб тым, каму ад сораму няма чаго казаць.

Мы з табой, як рыбка з вадой: я на дно, а ты ў гаўно. — Гаворыцца пра ахлысьціка абсьмяяку, які праяўляў сваю дружбу, каб абсьмяяць, зьняважыць сваю ахвяру.

Насьсяру! — Лаянка з апошніх слоў.

Насьсяру багачу: я ўжо свой сноп калачу. — Кажа жняя, калі нажне першы сноп.

Нечым ваўку сраць, дык лыкам. — Кажуць таму, хто карузіцца й шукае прычыны да звадкі.

Нічога не сказаў: ні дзякуй, ні насьсяру. — Пра таго, хто не падзякаваў за ласку.

Ногі па сраку адтаптаў. — Калі нехта доўга хадзіў нечага шукаючы ці пытаючы.