Цырк (ад лац. circus - літар. кола),

1) Адзін з відаў сцэнічнага мастацтва. Уключае акрабатыку, жангліраванне, эквілібрыстыку, клаўнаду, ілюзіённае мастацтва, дрэсіроўку жывёл і інш. Яго галоўныя выразныя сродкі - дзеянне, трук, якія нярэдка ляжаць за межамі звычайнай логікі. Цыркавое прадстаўленне складаецца з нумароў - асобных закончаных выступленняў аднаго ці групы артыстаў. Склаўся на аснове старажытных народных святаў, працоўных працэсаў, спартовых спаборніцтваў. Выступленні акрабатаў, жанглёраў, дрэсіроўшчыкаў былі вядомыя яшчэ ў Старажытных Эгіпце, Грэцыі і Рыме. Цыркавыя нумары ўключаліся ў выступленні сярэднявечных вандроўных артыстаў (гістрыёнаў, шпільманаў, скамарохаў і інш.). З 12 ст. у Эўропе ўзніклі школы верхавой язды, дзе рыхтавалі наезднікаў, дрэсіравалі коней, праводзілі паказальныя выступленні. У 18 ст. шырокае распаўсюджанне атрымаў конны Ц. З 19 ст. пачалі стварацца стацыянарныя цыркі ў Германіі, Італіі, Францыі, Расеі. У Беларусі элементы цыркавога мастацтва выявіліся ў творчасці скамарохаў. З 17 ст. ствараліся спецыяльныя школы дрэсіроўкі мядзведзяў (напр., «Смаргонская акадэмія»), вяровачных скакуноў і штукароў у мястэчку Семежава Слуцкага павета. З пачатку 18 ст. адбываліся гастролі замежных цыркавых труп і асобных выканаўцаў, якія выступалі на плошчах, кірмашах і ў Ц.-шапіто (брызентавых круглых палатках з арэнай і месцамі для гледачоў). У 30-40-я г. 20 ст. існавалі Ц. у Магілеве, Бабруйску, Гомелі, Мазыры. У 1959 адкрыўся першы стацыянарны Менскі дзяржаўны Ц., у 1972 - другі стацыянарны Ц. у Гомелі. На арэне гэтых Ц. выступалі вядучыя айчынныя і замежныя цыркавыя артысты.

2) Будынак з арэнай (манежам), у якім даюцца цыркавыя прадстаўленні.

Паведаміць пра недакладнасьць