Закончыў Рагачоўскую настаўніцкую семінарыю. Настаўнічаў. Служыў у Чырвонай Арміі. Працаваў у бабруйскай газеце «Камуніст» (1925-1930), у Дзяржаўным выдавецтве БССР (1930-1932), у часопісе «Полымя рэвалюцыі» (1933-1941), у газетах «Беларуская звязда» (1939), «За Савецкую Беларусь» (1941-1942). Старшыня праўлення СП БССР (1938-1948). Удзельнічаў у рабоце сесій Генеральнай Асамблеі ААН. Народны пісьменнік БССР (1962).
Творчасць Міхася Лынькова спалучае рамантычны метад з рэалістычным. Яна ўвабрала ў сябе характэрныя рысы асобных этапаў і цэлых перыядаў гісторыі беларускай літаратуры ад дваццатых гадоў да нашых дзён. Выйшлі зборнікі апавяданняў «Апавяданні» (1927), «Гой» (1929), «Андрэй Лятун» (1930), «Саўка-агіцірнік» (1933), «На вялікай хвалі» (1934), «Баян» (1935), «Сустрэчы» (1940), «Астап» (1944) і інш.
Міхась Лынькоў імкнуўся раскрыць сілу ўздзеяння гераічных падзей на светаадчуванне і псіхіку чалавека. Аповесць «Апошні зверыядавец» (1930) папярэднічала з'яўленню больш буйнога твора - рамана «На чырвоных лядах» (1934), які першапачаткова вызначаўся па жанру як аповесць. Твор адносіцца да вялікага эпічнага жанру і характарызуецца як раман. Твор незакончаны, напісана першая кніга («Ціхія сялібы»).
Раман-эпапея ў чатырох кнігах «Векапомныя дні» (1948-1958, Дзяржаўная прэмія БССР імя Я.Коласа, 1968) - вяршыня эпічнай творчасці пісьменніка: глыбокая мастацкая праўда, шырокі разварот падзей.
Шматграннасць пісьменніцкага таленту М.Лынькова праявілася ў яго кнігах для дзяцей: апавяданне «Янка-парашутыст» (1935), аповесці «Пра смелага ваяку Мішку» (1935), «Міколка-паравоз» (1936) і інш.
Вялікую цікавасць выклікаюць літаратуразнаўчыя працы М.Лынькова пра творчасць Я.Купалы, Я.Коласа, А.Чэхава, Л.Талстога і інш.
Творы аўтара напоўнены пачуццём любові да людзей, абуджаюць думкі аб высокім прызначэнні чалавека.
Крыніца: Міхась Лынькоў. Над Бугам. Менск, Мастацкая літаратура, 2001.
