Этнаканфесіянальная група (агульнасць) (фр. groupe ethnoconfessional), этнічная група, якая адрозніваецца ад навакольнага асяроддзя як нацыянальнай, так і веравызначальнай прыналежнасцю. Пры гэтым, дзякуючы супадзенню этнічных і рэлігійных асаблівасцяў, якімі адрозніваецца дадзеная група ад суседзяў, самаразуменне гэтай групы звычайна атаясамлівае адзнакі нацыянальныя (этнічныя) і рэлігійныя. Супадзенне этнічных і рэлігійных адзнак характэрна для перыяду, яшчэ перад з'яўленнем так званых сусветных рэлігій, калі кожная этнічная агульнасць, як правіла, мела сваю асабістую (нацыянальную) рэлігію. Аднак тэрмін этнаканфесіянальная група звычайна прымяняюць да груп параўнальна позняга паходжання, якія ўзніклі ва ўмовах распаўсюджання сусветных рэлігій. Шэраг этнаканфесіянальных груп склаўся ва ўмовах эміграцыі, калі перасяленцы жылі ва ўмовах чужога ў этнічным і рэлігійным сэнсе асяроддзя (напрыклад, менаніты, якія перасяліліся ў Расею, стараверы-някрасаўцы, якія жылі ў Турцыі).
Кожная этнічная група, якая кампактна пражывае сярод насельніцтва іншай нацыянальнай і рэлігійнай прыналежнасці, па сутнасці, уяўляе сабой этнаканфесіянальную групу. Аднак этнаканфесіянальнымі групамі называюцца этнічныя групы, якія набылі ва ўмовах канфесіянальнай ізаляцыі многія спецыфічныя рысы таго складу жыцця, якія адрознівалі іх ад таго народа, часткай якога яны раней з'яўляліся.
Галоўнае ў сучасным развіцці этнаканфесіянальных груп у тым, што яны страчваюць сваю адасобленасць і зліваюцца з навакольным насельніцтвам (напрыклад, асобныя, замкнёныя раней групы старавераў у Расеі, парсы ў Індыі) ці знаходзяцца на шляху ператварэння ў самастойныя этнасы, калі іх адасобленасць ад астатняй часткі народа ўзмоцнена дзяржаўнымі (адміністрацыйнымі) межамі.
Крыніца: Аляксандра Верашчагіна. Праваслаўныя святы на Беларусі. Менск, Мастацкая літаратура, 2001.
Пераклад з «Свод этнографических понятий и терминов. Религиозные верования» (Москва, Наука, 1993).
