Платон (Platōn; 427-347 да н.э.), старажытнагрэчаскі філосаф-ідэаліст, вучань Сакрата, які заснаваў у Афінах (387 да н.э.) уласную філасофскую школу - Акадэмію. У юнацтве захапляўся паэзіяй, быў добрым атлетам (адсюль імя П. - «Шырокі»). Пасля сустрэчы з Сакратам спаліў свае вершы і поўнасцю прысвяціў сябе філасофіі. Галоўныя творы Платона «Сафіст», «Парменід», «Пір», «Дзяржава» і іншыя напісаны ў форме дыялога і спалучаюць глыбіню аналізу з мастацкай вобразнасцю. У разуменні свету ён далучыўся да тых філосафаў, якія лічылі, што першапачатак жыцця - душа, якая «існуе ад прыроды»; цела ж у адносінах да душы другаснае. Развіваючы ідэалістычнае вучэнне, філосаф меркаваў, што ў аснове рэальнасці ляжаць асаблівыя бесцялесныя формы рэчаў - «ідэі». Яны вечныя, нязменныя, знаходзяцца па-за межамі фізічнага свету і ўяўляюць сабой праўдзівае быццё. Матэрыяльныя ж прадметы і прырода, на яго думку, з'яўляюцца параджэннем і слабым водбліскам гэтага вышэйшага свету. Паколькі чалавек валодае нематэрыяльнай, бессмяротнай душой, ён здольны адкрываць законы быцця і разумець ідэі, што ляжаць у яго аснове. Душа толькі часова «заключана ў таямніцу нашага цела»; перыядычна яна вяртаецца ў чыста духоўнае царства, а потым зноў з'яўляецца ў якім-небудзь іншым смяротным целе. Таму пазнанне ісціны Платон звязваў з успамінамі пра тое, што бачыла душа, калі знаходзілася ў свеце ідэй. Жыццёва-практычны вопыт, сувязь з матэрыяльнай прыродай не даюць сапраўдных ведаў. Найбольш правільным метадам мыслення лічыў «дыялектыку», якая патрабуе падзяліць адзінае на многае і звесці многае да адзінага, адкрываючы «ідэю» кожнай рэчы. Галоўнай дабрачыннасцю чалавека лічыў мужнасць і ўмеранасць, якія разам ствараюць справядлівасць. На яго думку, у ідэальнай дзяржаве царуюць філосафы, а астатнія грамадзяне - воіны і работнікі; там няма прыватнай уласнасці, сям'і, практыкуецца грамадскае выхаванне дзяцей і г.д. Вялікае значэнне надаваў адукацыі - яна ўдасканальвае чалавека і грамадства: «тым і нядобрае невуцтва, што чалавек і непрыгожы, і недасканалы, і неразумны поўнасцю задаволены сабой». У сваім вучэнні ён упершыню распрацаваў і сістэматызаваў асноўныя паняцці і прынцыпы аб'ектыўнага ідэалізму.
