Блажыць. Разм. Пра стан млоснасці, моташнасці.
Ад гары і чаду яго пачынала блажыць; мітусілася ўваччу. І.Пташнікаў.
Блажэць. Разм.
1. Худзець, марнець.
Цяжка хварэе дзіця, блажэе на вачах.
2. Станавіцца дрэнным, благім; псавацца.
Адбіўся ад рук хлопец, разлайдачыўся, блажэе з кожным днём.
