Дубейкаўскі Леў (1869-1940), культурна-нацыянальны і рэлігійны свецкі дзеяч, удзельнік беларускага культурна-адраджэнскага руху міжваеннага дваццацігоддзя, архітэктар.

Нарадзіўся 07.07.1869 (па іншых звестках у 1867) у в. Дубейкава Мсціслаўскага павета Магілеўскай губ. Скончыў Мсціслаўскую гарадскую навучальню, затым Пецярбургскі інстытут цывільных інжынераў (1903) і Акадэмію архітэктуры ў Парыжы (1909). У 1880-1890-я гады працаваў будаўнічым майстрам у Магілеўскай губ., кіраваў аднаўленнем касцёлаў у Магілеве, Воршы, Крычаве, Мсціславе, у вёсках Смаляны Аршанскага і Свіслач Асіповіцкага паветаў. У 1896-1898 гг. удзельнічаў у будаўніцтве касцёла ў Смаленску. У 1903-1904 гг. пабудаваў мураваныя цэрквы на Смаленшчыне (Ярцава, Манастыршчына). У 1916 г. жыў у Менску, далучыўся да беларускага нацыянальна-культурнага руху. У 1917 г. працаваў у Арле і Пецярбургу, быў абраны сябрам Беларускага нацыянальнага камітэта. З 1919 г. - старшыня Беларускага камітэта ў Варшаве, фактычна з'яўляўся паслом Беларускай Народнай Рэспублікі ў Польшчы. У 1922 г. пасяліўся ў Вільні. Адышоў ад палітычнай дзейнасці і займаўся архітэктурна-будаўнічай працай. Спраектаваў царкву ў Відзах і касцёл у Дрысвятах на Браслаўшчыне. Кіраваў аднаўленнем кляштара айцоў марыянаў у Друі. Адзін з ініцыятараў і заснавальнікаў Беларускага каталіцкага выдавецтва. Супрацоўнічаў з заходнебеларускімі культурна-асветнымі і палітычнымі арганізацыямі. Памёр 06.11.1940 у Вільні. Пахаваны на могілках Роса.

Літ.: ЦНБ, ф. 5, воп. 1, спр. 1; ЭГБ, III.

Паведаміць пра недакладнасьць