1. Ужываецца для ўказання на размяшчэнне па абодва бакі чаго-н. Дрэвы раслі паабапал вуліцы. □ Раней чым вывесці першую літару, ён некалькі разоў палахліва азірнуўся на дзверы і на вокны, скоса глянуў на цёмны абраз, паабапал якога цягнуліся паліцы з капыламі, і парывіста ўздыхнуў (К.Крапіва). Босыя ногі з падвязанымі калошамі матляліся паабапал каня (К.Чорны). Нізкія, паводле даўжыні сваёй, будынкі стаялі паабапал двара (К.Чорны). Скрозь, паабапал дарогі, упоперак да яе, ішлі палосы поля, вузкія, як грады, і доўгія, як сама гэтая дарога (К.Чорны). Паабапал дарогі густа стаялі вёскі, значыцца дарога была вельмі выгодная старцам і ўсім бяздомным вандроўнікам (К.Чорны). Паўз самую дарогу было снежнае поле, а крыху наводдалек, паабапал дарогі, стаяў хвойны лес (К.Чорны). Тут, паабапал шляху з прысадамі старых ясакараў і ліп, да вайны размяшчаліся ўсе грамадскія будоўлі: сельсавет, бальніца, школа, клуб, сельмаг (І.Шамякін). Вочы Іоны трывожна і пакутна бегаюць па натоўпах, што сноўдаюцца паабапал вуліцы (К.Крапіва). Густа лепяцца паабапал вуліцы сялянскія хаты з такімі ж вузкімі і цеснымі, як і сама вуліца, дворыкамі (Я.Колас). На гарызонце ў ружовым мроіве паказалася вёска, а паабапал яе серабрыліся сінія лясы (А.Алешка).
2. У знач. прысл. Па абодва бакі. Яны ўвашлі ў калідор, у якім паабапал было многа дзвярэй (М.Машара).
