поплеч, прысл. У знач. прыназ. - з Р. Спалучэнне з поплеч выражае прасторава-аб'ектныя адносіны, указваючы на сумеснасць: ужываецца пры назвах людзей, каля якіх, рука аб руку з якімі хто-н. знаходзіцца або рухаецца. Гаспадар ішоў поплеч Міхалкі (К.Чорны). Леапольд Гушка садзіць поплеч сябе соцкага (К.Чорны). Загадчык на ўвесь свой рост крочыў па дварэ, жаваў саломіну. Костусь ішоў поплеч яго (К.Чорны). У трывозе Кацярына поплеч любага ідзе (П.Броўка). Яны разам пайшлі назад, і яму было нядобра ісці поплеч яе і маўчаць (К.Чорны).
