Сіўко Ўладзімір (нарадзіўся 07.01.1916, Менск), беларускі вайсковы дзеяч. Сям'я паходзіць з в. Ачукевічы Любчанскага павету (цяпер Наваградзкі р-н). Закончыў Наваградзкую беларускую гімназію (1933). Служыў у польскім войску (1937-1938, 1939). «Калі навісла пагроза хуткага пачатку вайны зь Нямеччынай, палякі ўжо не глядзелі, ці ты беларус, ці ты паляк...» - успамінае Ўл.Сіўко. Ён служыў у Быдгашчы падхаружым, у верасьні 1939 ваяваў зь немцамі пад Сандамірам, Люблінам. З 1942 С. стаў афіцэрам Беларускае Самааховы, а пасьля Наваградзкага беларускага швадрону, з 1944 - камандзір эскадрону мясцовага батальёну БКА. У 1944, як упаўнаважаны прадстаўнік швадрону, вёў перамовы з АК у Бярозаўцы аб спыненьні польскага тэрору супраць беларускага насельніцтва. Летам 1944 застаўся ў Беларусі, жыў у Вільні пад сваім прозьвішчам. Арыштаваны 25.08.1945, знаходзіўся ў менскай «амэрыканцы». На сьледзтве яму закідвалася сяброўства ў БНП і сувязь з Родзькам, чаго не было. Зьняволеньне адбываў на Калыме, дзе працаваў у шахтах. Жыве ў Любчы. Выдаў кнігу сваіх вершаў «Позьнія кветкі» (Наваградак, 1996).

Кр.: 1. Успаміны Ўл.Сіўко (архіў аўтара).

Сяргей Ёрш

Паведаміць пра недакладнасьць