Уснея эстонская (Usnea estonica Ras., 1931)
Клас Сумчатыя лішайнікі (Ascolichenes), парадак Леканаральныя (Lecanorales), сямейства Ўснеевыя (Usneaceae)

Статус. I катэгорыя. Выключна рэдкі від, які знаходзіцца пад пагрозай знікнення не толькі ў Беларусі, але і ў іншых рэгіёнах Эўропы [1].
Значэнне ў захаванні генафонду. Рэліктавы эўразійска-паўночнаамерыканскі субакіянічны від атлантычнага перыяду галацэну.
Кароткае апісанне. Слаявіна кусцістая, звіслая, даўжынёй да 15 см, аліўкава-зялёная. Галінкі пры аснове дугападобна выгнутыя, далей пераходзяць у прамыя і звісаюць; па ўсёй даўжыні пакрыты маленькімі цемнаватымі або даволі доўгімі і вострымі бародаўкамі, паміж якімі размешчаны буйныя бародаўчатыя саралі і шматлікія сагнутыя і злёгку дробнамаршчыністыя і бародаўчатыя бакавыя галінкі. Апатэцыі невядомы. Асяродак слаявіны ад K жаўцее, потым набывае цагельна-чырвоны колер [2].
Асаблівасці біялогіі. Размнажаецца вегетатыўна (сарэдыямі).
Пашырэнне. Эўразія, Паўночная Амерыка [2, 4]. Знойдзены ў Эстоніі, на Алтаі, Кузнецкім Алатаў [3, 5]. У Беларусі ў Камянецкім раёне ў Белавежскай пушчы [6].
Месцы росту. Расце на ствалах вольхі чорнай у старых забалочаных лясах.
Характар росту. Трапляецца адзіночнымі экземплярамі або невялікімі групамі.
Асноўныя абмежавальныя фактары. Высечка лясоў, гідрамеліярацыйныя работы і іншыя антрапагенныя фактары, якія рэзка мяняюць гідралагічны рэжым месцазнаходжанняў.
Культываванне. Не культывуецца.
Прынятыя меры аховы. Ахоўваецца ў Белавежскай пушчы.
Неабходныя меры аховы. Выяўленне новых месцаў росту.

Літ.: 1. Cieśliński, Czyżewska, Fabiszewski, 1986; 2. Motyka, 1962; 3. Сидельникова, 1990; 4. Egan, 1987; 5. Трасс, 1970; 6. Голубков, 1987.

У.Галубкоў

Паведаміць пра недакладнасьць