Пармелія сарэдыёзная (Parmelia sorediosa Almb., 1861)
Клас Сумчатыя лішайнікі (Ascolichenes), парадак Леканаральныя (Lecanorales), сямейства Пармеліевыя (Parmeliaceae)

Статус. III катэгорыя. Рэдкі від, які трапляецца ў невялікай колькасці на абмежаваных плошчах.
Значэнне ў захаванні генафонду. Рэлікт арктычнага перыяду галацэну [1].
Кароткае апісанне. Слаявіна разеткападобная, дыяметрам да 3-4 см, даволі шчыльна прымацаваная да субстрату, часта зліваецца з суседняй слаявінай. Лопасці вузкія, шырынёй да 0,5 мм, малагалінастыя, з вострымі або акруглымі пазухамі. Верхняя паверхня слаявіны карычнева-чорная або аліўкава-карычневая, матавая або бліскучая, з рассеянымі белымі, больш або менш плоскімі акруглымі саралямі; ніжняя - чорная або чорна-карычневая, з кароткімі, рассеянымі рызінамі. Апатэцыі трапляюцца вельмі рэдка. Ад K, KC, N колер кары слаявіны і асяродка не мяняецца [2, 3]. Утрымлівае перлатавую і стэнаспоравую кіслоты [3].
Асаблівасці біялогіі. Размнажаецца вегетатыўна (сарэдыямі).
Пашырэнне. Эўразія, Паўночная Амерыка, Грэнландыя [2]. У Беларусі адзначана ў Верхнядзвінскім, Глыбоцкім, Лепельскім раёнах (Бярэзінскі запаведнік) [6], Мядзельскім (заказнік «Блакітныя азёры») [7], Лагойскім, Стаўбцоўскім, Камянецкім (Белавежская пушча) [7] раёнах. Паводле літаратурных звестак трапляецца таксама ў Аршанскім [5], Асіповіцкім [8], Пастаўскім, Сенненскім раёнах.
Месцы росту. Гранітныя валуны і іншыя камяністыя субстраты, якія ўтрымліваюць крэмень.
Характар росту. Трапляецца асобнымі разеткамі, радзей утварае суцэльнае покрыва.
Асноўныя абмежавальныя фактары. Разбурэнне і перамяшчэнне валуноў.
Культываванне. Не культывуецца.
Прынятыя меры аховы. Ахоўваецца ў Белавежскай пушчы, Бярэзінскім біясферным запаведніку, ландшафтным заказніку «Блакітныя азёры».
Неабходныя меры аховы. Наданне валунам з пармеліяй сарэдыёзнай статуса помнікаў прыроды рэспубліканскага або мясцовага значэння, арганізацыя ў раёнах іх збору ліхеналагічных мікразаказнікаў, выяўленне новых месцаў росту.

Літ.: 1. Миняев, 1940; 2. Определитель лишайников СССР, вып. 1, 1971; 3. Esslinger, 1977; 4. Bachmann, Bachmann, 1920; 5. Крейер, 1913; 6. Горбач, 1967; 7. Голубков, 1988; 8. Савич, 1924.

У.Галубкоў

Паведаміць пра недакладнасьць