Большасць беларускіх абрадаў узнікла на агульнай славянскай глебе. Многія з іх звязаны з культам продкаў (Дзяды, Радаўніца, Асяніны, Бабы), грамадскімі і сямейна-бытавымі адносінамі (вяселле, радзіны, хаўтуры), гаспадарчай дзейнасцю (зажынкі, дажынкі, талака). Глыбока старажытная абраднасць ляжыць у аснове свят Купалля і купальскай ночы, Каляд і калядавання, Масленіцы, шчодравання, валачобніцтва, гукання вясны і інш. Асаблівасць беларускіх абрадаў - перапляценне ў іх аграрна-бытавых, язычніцкіх (паганскіх) і хрысціянскіх элементаў. Яны звычайна суправаджаюцца музыкай, песнямі, танцамі, карагодамі, пераапрананнямі. Каляндарныя абрады, звязаныя з працоўным годам земляроба, узніклі ў першабытным грамадстве ў перыяд развіцця земляробства і прыстасаваны да пэўных яго перыядаў. Яны падзяляліся на зімовыя, звязаныя са святкаваннем Каляд, Масленіцы, Грамніц; вясновыя - з гуканнем вясны, першым выхадам у поле; летнія - са святкаваннем Купалля, зажынак, дажынак; восеньскія - са святкаваннем Спаса, Багача, Пакроваў. Многія элементы абрадаў страцілі ранейшае значэнне, ператварыліся ў сімвалы, традыцыйныя святкаванні.
Паведаміць пра недакладнасьць
