Абрады, сукупнасць замацаваных звычаямі ўмоўных дзеянняў, што сімвалічна паказваюць адносіны людзей да прыроды, паміж сабой, іх паводзіны ў важных жыццёвых сітуацыях; састаўная частка традыцыйнай бытавой культуры народа. Зарадзіліся ў першабытным грамадстве, калі людзі імкнуліся заклінаннямі і іншымі спосабамі ўздзейнічаць на незразумелыя ім з'явы прыроды. Былі звязаны з гаспадарчай дзейнасцю, бытавымі ўмовамі, грамадскімі адносінамі. Падзяляліся на каляндарна-вытворчыя (земляробчыя, паляўнічыя, жывёлагадоўчыя, рыбалоўныя), сямейна-бытавыя (вясельныя, радзінныя, пахавальныя), грамадскія і рэлігійныя. Маюць у сабе элементы песеннага, харэаграфічнага, драматычнага, дэкаратыўна-прыкладнога мастацтва.

Большасць беларускіх абрадаў узнікла на агульнай славянскай глебе. Многія з іх звязаны з культам продкаў (Дзяды, Радаўніца, Асяніны, Бабы), грамадскімі і сямейна-бытавымі адносінамі (вяселле, радзіны, хаўтуры), гаспадарчай дзейнасцю (зажынкі, дажынкі, талака). Глыбока старажытная абраднасць ляжыць у аснове свят Купалля і купальскай ночы, Каляд і калядавання, Масленіцы, шчодравання, валачобніцтва, гукання вясны і інш. Асаблівасць беларускіх абрадаў - перапляценне ў іх аграрна-бытавых, язычніцкіх (паганскіх) і хрысціянскіх элементаў. Яны звычайна суправаджаюцца музыкай, песнямі, танцамі, карагодамі, пераапрананнямі. Каляндарныя абрады, звязаныя з працоўным годам земляроба, узніклі ў першабытным грамадстве ў перыяд развіцця земляробства і прыстасаваны да пэўных яго перыядаў. Яны падзяляліся на зімовыя, звязаныя са святкаваннем Каляд, Масленіцы, Грамніц; вясновыя - з гуканнем вясны, першым выхадам у поле; летнія - са святкаваннем Купалля, зажынак, дажынак; восеньскія - са святкаваннем Спаса, Багача, Пакроваў. Многія элементы абрадаў страцілі ранейшае значэнне, ператварыліся ў сімвалы, традыцыйныя святкаванні.

Паведаміць пра недакладнасьць