У мінулым прывілеі мелі саслоўны характар і надаваліся пераважна пануючым класам. Так, у Вялікім Княстве Літоўскім, Рэчы Паспалітай і іншых феадальных дзяржавах прывілеямі называліся заканадаўчыя акты, якімі вялікія князі ці каралі надавалі або пацвярджалі асаблівыя правы пануючых саслоўяў, пэўных сацыяльных ці рэлігійных груп, асоб, а таксама пэўных тэрыторый, гарадоў, мястэчак і інш. Яны класіфікаваліся на льготныя, дарчыя і ахоўныя. Былі прывілеі земскія (пашыраліся на ўсіх феадалаў дзяржавы), гарадскія, абласныя, валасныя (толькі для асобнай тэрыторыі). Самыя старажытныя ў Беларусі абласныя прывілеі выдадзены ў 2-й палове 14 ст. гарадам і мястэчкам. Першыя земскія прывілеі выдадзены 20.02.1387 аб ільготах феадалам за пераход у каталіцтва, 22.02.1387 аб вызваленні каталіцкага духавенства і яго маёнткаў ад дзяржаўных павіннасцей і падаткаў. Гарадзельскі прывілей 1413 меў на мэце пашырэнне правоў феадалаў-католікаў і абмежаванне правоў праваслаўных феадалаў (прывілеі, выдадзеныя пазней, ураўнавалі правы феадалаў-католікаў і праваслаўных). Асабістую свабоду і недатыкальнасць шляхты забяспечваў прывілей 1414 г. Прывілеямі называліся і заканадаўчыя акты на ўступленне ў дзеянне пэўных законаў. Так, прывілеем 1588, выдадзеным вялікім князем Жыгімонтам ІІІ Вазам, уведзены ў дзеянне 3-і Статут Вялікага Княства Літоўскага.
Паведаміць пра недакладнасьць
