Вольным гоманам хвоек высокіх, Туманамі санлівых нізін, Казкай векаў блізкіх і далёкіх Клічам, сонца, цябе, як адзін! (Я.Купала). Пачалося ўсё ў наш бурны, трывожны атамны век, калі забыліся пра чалавека, пра чалавечнасць (ЛіМ). І перад намі паўставалі Сівыя даўнія вякі, Калі жылі і ваявалі Не мы, а нашы землякі (П.Глебка). Наш век залаты яшчэ ўперадзе свеціць... (“Маладосць”). І хоць, як я, не ведаеш бяды, Былой вайны ты сведка не старонні, Мой век крылаты, век мой малады (Г.Пашкоў). Неўтаймованы і заземісты, Наймудрэйшы па часе век, Ды застрэмісты, ой! — застрэмісты Чалавек я, чалавек! (А.Лойка). Пракладваем сёння дарогу Ў разумны і радасны век (“Беларусь”). Мы пачынаем сягонняшнім новы, Самы шчаслівы ў гісторыі век (П.Глебка). Азлоблены век забівае Найлепшых сяброў без пары (Н.Гілевіч). Балючы век. Надвор’я перамена: Яшчэ лісток не ўпаў — а снегапад (Я.Янішчыц). Хай выпаў век наш высакосны, — Не прывыкаць нам да грымот (Я.Янішчыц). І забыцця — прадмовы ўваскрашэння — Ў цябе, наш век грымотны, не прашу (А.Пысін). Крывавы, люты век! Прыніжаны, забыты стваральнік-чалавек (“Маладосць”). Усё, чым жыве наш неспакойны і трывожны дваццаты век... знаходзіць праўдзівае і яркае выяўленне... у паэзіі Пімена Панчанкі (Н.Гілевіч). Век сталёвы, век трывожна-кволы, Ды як прошлай радасці званец — На гарышчы зашумяць шумёлы. І вуздэчка заіржэ з сянец (У.Караткевіч). І не было яму [селяніну] калі Ўнікаць у шумны век прагрэсу. Такая музыка ў зямлі — У ручая, у зор, у лесу (Я.Янішчыц). Вясковы, сталічны, трагічны, Імя сваё, век, назаві! (Я.Янішчыц). Дубы на позні дол ссыпаюць лісце, І ў кожнага зямны кароткі век (А.Пысін). Край далёкі, край чужэнькі Каля гор Урала! Ты зжыла век маладзенькі, Смерць тут напаткала (Я.Колас).
Паведаміць пра недакладнасьць
