Перад самым акном красавалася маладая высокая ігруша (П.Пестрак). Дзве маладзенькія грушы-дзічкі, вясёлыя, тонкія, таксама выкапалі і прынеслі ў школу (А.Пальчэўскі). Нечакана адкрылася лугавіна ля ручая, адзінокая груша-дзічка на пакатым узгорку, незвычайна цёмная і блішчастая... (А.Савіцкі). І нічога не засталося на былым котлішчы, толькі старая задумёная ігруша (З.Бядуля). [Васіль] бег, вясёлы і нецярплівы, да знаёмых, цяпер такіх мілых груш (І.Мележ). Цвіла, раскашавала старая разложыстая ігруша (У.Караткевіч). Ускрай балаціны... горбіцца нейкая пабудова і за ёй, на пагорку, раскідзістая груша-дзічка (А.Савіцкі). Недалёка ад сяла Адзінокай прыгажуняй Груша стройная ўзрасла (Н.Гілевіч). Сад мой дзіцячы — калючая груша, Бабка Луцэя ды сіні прастор (Я.Янішчыц). Самотная, трапяткая грушка сіратліва пазірала на свет (М.Зарэцкі). У паўзмроку, як здані, цьмянымі плямамі вызначаюцца дзве маўклівыя ігрушы, пасаджаныя некалі на мяжы бацькам (І.Мележ). І вецер... Шпурнуў на сад непагоду. Расхрыстаныя ігрушы Збіраліся запярэчыць, А вецер хмары абрушыў на іх зялёныя плечы (П.Панчанка).
* Груша-дзічка, груша-красуня, груша-сіраціна.
Сцяга нейкая вунь відаць ля грушы-дзічкі (А.Савіцкі). Вецер бяроз тваіх косы даўгія расчэша, рассыпле па белых камлёх, а грушы-красуні страсе снегавыя... (Л.Геніюш). Вербы, груша-сіраціна, Нізкарослы цёмны гай... Гэта ты, балот краіна! Гэта ты, палескі край (Я.Колас).