ГРУША (ігруша). Блішчастая, высокая, вясёлая, задумёная (разм.), задумлівая, знаёмая, зялёная, маладая, мілая, разложыстая, раскідзістая, стройная, танклявая, тонкая, трапяткая  адзінокая, засохлая, калючая, крывая, маўклівая, расхрыстаная, самотная, сіратлівая, старая, сумная, цёмная.

Перад самым акном красавалася маладая высокая ігруша (П.Пестрак). Дзве маладзенькія грушы-дзічкі, вясёлыя, тонкія, таксама выкапалі і прынеслі ў школу (А.Пальчэўскі). Нечакана адкрылася лугавіна ля ручая, адзінокая груша-дзічка на пакатым узгорку, незвычайна цёмная і блішчастая... (А.Савіцкі). І нічога не засталося на былым котлішчы, толькі старая задумёная ігруша (З.Бядуля). [Васіль] бег, вясёлы і нецярплівы, да знаёмых, цяпер такіх мілых груш (І.Мележ). Цвіла, раскашавала старая разложыстая ігруша (У.Караткевіч). Ускрай балаціны... горбіцца нейкая пабудова і за ёй, на пагорку, раскідзістая груша-дзічка (А.Савіцкі). Недалёка ад сяла Адзінокай прыгажуняй Груша стройная ўзрасла (Н.Гілевіч). Сад мой дзіцячы — калючая груша, Бабка Луцэя ды сіні прастор (Я.Янішчыц). Самотная, трапяткая грушка сіратліва пазірала на свет (М.Зарэцкі). У паўзмроку, як здані, цьмянымі плямамі вызначаюцца дзве маўклівыя ігрушы, пасаджаныя некалі на мяжы бацькам (І.Мележ). І вецер... Шпурнуў на сад непагоду. Расхрыстаныя ігрушы Збіраліся запярэчыць, А вецер хмары абрушыў на іх зялёныя плечы (П.Панчанка).

* Груша-дзічка, груша-красуня, груша-сіраціна.

Сцяга нейкая вунь відаць ля грушы-дзічкі (А.Савіцкі). Вецер бяроз тваіх косы даўгія расчэша, рассыпле па белых камлёх, а грушы-красуні страсе снегавыя... (Л.Геніюш). Вербы, груша-сіраціна, Нізкарослы цёмны гай... Гэта ты, балот краіна! Гэта ты, палескі край (Я.Колас).

Паведаміць пра недакладнасьць