Багдан глядзеў на яго [Паню] з балючым жалем і заклапочанасцю (А.Кулакоўскі). Аб вялікай, аб старонцы, Беларусі-маці, Жальба страшная бясконца Ўсё чуваць-чуваці (Я.Купала). Востры цёплы жаль ахапіў яго [Грынкевічава] сэрца (У.Караткевіч). Алесь прыйшоў... у абурэнне, жаль вялікі (Я.Колас). Як успомніш кут свой родны, Кут закінуты, галодны, Сцісне сэрца горкі жаль (Я.Колас). У горле цёпла заказытала горкая жальба па знішчаным лясным харастве (М.Лужанін). Месца трывогі і журбы ў матчыным сэрцы паступова займалася едкім, колкім жалем (М.Машара). Здаецца, усё разумее Люба, але больш маўчыць, як бы носіць у сабе затоеную жальбу і крыўду на кагосьці, вядомага толькі ёй (П.Пестрак). Жанчына білася ў зацятым жалі... (А.Пысін). Як невядомая дарога, Бягу ў бярозавую даль, Уся — надзея і трывога, Далёкі смутак, лёгкі жаль (В.Вярба). Чакаў, што ўбачыць Аўгіньку заплаканую... і загадзя нарыхтаваўся змагацца з ліпучым жалем (М.Зарэцкі). Песні вольныя Апанурылісь І магільнымі Звоняць жальбамі (Я.Купала). Ад невыказнага жалю падгіналіся ногі... (Р.Мурашка). [Васіль] чуў незвычайную, чулую жаласнасць да малога (І.Мележ). Грудзі [Ганны] напоўніў жаль, неспадзяваны і палючы (І.Мележ). Амаль адразу ж у радасць успамінаў улез, зашчымеў нядобры жаль, і Васіль спахмурнеў (І.Мележ). Не стала сіл... Змагацца з доляю няшчаснай На радасць недругам, На жаль нямы сваім (Я.Купала). Хрысцю абняла адзінота, агарнуў нясцерпны шчымлівы жаль... (В.Адамчык). Ну што адказаць пра самоту, пра гэты няўрымслівы жаль, што з рук выбівае работу, Хмурынай зацягвае даль? (Е.Лось). Якіх толькі тут [у лесе] не было спеваў! Сумных, скрухлівых, што наганялі нейкі няўцямны жаль (Б.Сачанка). Хто з нас верыць расстанням, за якімі — пакутны жаль?! (А.Лойка). Жаль расстання сэрца кроіў, Горкі жаль, пякучы (Я.Колас). І заходзіцца сэрца сялянскім разважлівым жалем. Шкода парасткаў гэтых, што глебу прабілі... (У.Караткевіч). Знікненне лета... То — струн дрыгучых заміранне, Натхнёнай песні жаль сардэчны... (Я.Колас). На апошнім прыпынку Ў суровай жальбе Апушчу я рабінку На грудзі сабе (А.Пысін). Стаіш і глядзіш на бунтоўныя воды, І сэрца лялеецца ў сцішнай жальбе... (Я.Купала). Гучны звон нясецца І далёка між раўнін Ціхім жалем льецца (Я.Колас). Кожны раз думкі цямніў Яўхімаў цень, і ў чулы жаль яе [Хадоські] ліўся горкі струмень (І.Мележ). Голас, у якім чуўся шчыры жаль і спачуванне, відавочна, належаў пажылой жанчыне (А.Васілевіч).
* Жаль-смутак.
Гэта песня жалем-смуткам Сэрца спавівае (Я.Колас).
