Глянь: і не ў цяжар ёй [вярбе] белая гэта журба! (Н.Гілевіч). А ў асенняй, блакітнай журбе Позірк, смуткам натомлены, вязне (Я.Сіпакоў). Сама сабою запаўзла далёка ў сэрца бяскрыўдная журба, акутвала няпрошаная (Р.Мурашка). І нездарма ж цягнуць іх [паэтаў] то блакітна-сінія далі, то васільковая журба, то проста аўсянае поле... (Я.Колас). Песня вясновай вясёлай журбы плыла над зямлёю (К.Чорны). Зажурыцца восень журбой жураўлінай, Заплачуць дажджы, загалосіць зіма (С.Грахоўскі). ...Была тваёй маладою журбою, Тваёй ахоўнай арліцай была! (Я.Янішчыц). Можа той [неспакой] з’явіўся ад замілаванасці да ўсяго ўбачанага, што... падступіла да сэрца нейкай амаль беспрычыннай малінавай журбой (І.Чыгрынаў). Многа ў песні праліта простай ружовай журбы (В.Каваль). У жыцці вялікая радасць заўжды мяжуецца з незразумела-ціхай, салодкаю журбою (В.Каваль). Столькі светлай журбы ў паглядзе, Бы купальскі касцёр не ачах... (Я.Янішчыц). Поле жыло ўжо іншым настроем, ціхай, шчымлівай журбою (І.Мележ). Ён, гэты чэх, стаіць перад Насцяй у нейкай стоенай журбе (Я.Колас). У прысадах цяністых я сустрэўся з табой, Маёй светлаю, чыстай веснавою журбой (Г.Бураўкін). Толькі хвалі не маюць спачыну У адвечнай нястомнай журбе (С.Грахоўскі). З бытнасці першай, з сярэднявечча Ў радасці і ў безвыходнай журбе Кім ты ні быў за свой век, чалавеча?! (Я.Янішчыц). Будзе вечная журба Да мяне прывязана (Я.Янішчыц). [Захар] адчуваў, як глухая, звярыная журба кладзецца яму на сэрца (А.Савіцкі). Яшчэ ты [Вераніка] паспееш самотна Наплакацца ў горкай журбе (Н.Гілевіч). Працягнула з былымі нястачамі, З перажытай наіўнай журбой Я празрыстыя рукі дзіцячыя Над вайною і над табой (В.Вярба). Адышла, з вачэй адпала невыносная журба (П.Броўка). Хлопец зацяў у сабе нясцерпную журботу душы (В.Быкаў). Як глуха! Якая закінутая журба (У.Караткевіч). І вяла, як праз волкі туман, Адзінокая песня з пякучай журбы пра ракіту (Р.Баравікова). Скупой журботай дыхае зямля (М.Стральцоў). Як над краем, калісьці загнаным, Як над краем спрадвечнай журбы Узыходзіць світанак чаканы (А.Звонак). Чорнай журбою сэрца спавіта... (“Маладосць”). А з-за гор радасным рассыпістым бляскам пырснула запозненае сонца і весела асвяціла... застылых у нямой журбе байцоў (В.Быкаў).
* Скруха-журба, туга-журба.
Калі не жадаеце знацца ў жыцці З назойлівай скрухай-журбою — Куды б ні прыйшлося паехаць, пайсці, — Песню бярыце з сабою! (Н.Гілевіч). Але не радасць ты [сын] прынёс дадому — тугу-журбу бясконцую прынёс (В.Жуковіч).
