Кветка ў нетрах лясных распускалася, Залатая, агністая, сіняя (У.Караткевіч). Цвітуць на прасторах раўнін Сцюдзёныя белыя кветкі (К.Кірэенка). Дзынкалі пчолы, прысядаючы і выгінаючыся на буйных кветках канюшыны (С.Грахоўскі). Дайце ўдыхнём, як на раніцы весняй, З першае волкае, роснае кветкі (П.Броўка). Буйныя, лапушыстыя, пэўна, не таптаныя нагой чалавека, узгадаваныя вялікай шчодрасцю прыроды мільёны кветак пераліваліся ўрачыстай чырванню, ціха варушыліся на слабым ветрыку... (В.Быкаў). Уецца па сцяблінах бярозка, шчасліва выстаўляючы сонцу грамафонныя трубкі сваіх лёгка-ружовых кветак (Я.Брыль). Цвітуць водарныя, мядовыя кветачкі алісума, па-народнаму мядункі (“Беларусь”). Адхінаючы пахкія кветкі рукой, Мы з табою па садзе ідзём (К.Кірэенка). [Ласіха] смачна жуе вялікія плывучыя лісты лілеі, разам з якімі да пысы яе асуджана гайдаецца-плыве пяшчотна-белая, з сонечным “сэрцам” кветка... (Я.Брыль). Пах ветак хваёвых і кветак мядовых Ліецца ў вокны дамоў (Я.Журба). Дзеці... прыбіралі і абсаджвалі пляц вакол станцыі рознакаляровымі кветкамі (П.Броўка). Букет ружова-сініх кветак заўжды стаяў на стале (І.Навуменка). ...Там, дзе кветак яснавокіх не ставала для сцяжын, — забялела ўсё навокал ад расквечаных калін (П.Прыходзька). Прасіць, каб сонца зорнае не кінула палі, А кветкі сінявокія зноў на лугах цвілі (М.Танк). Стаю і гляджу, як на кветках зіркастых Блукае маленства далёкага чмель (Н.Гілевіч).
2. Пра ўражанне, псіхалагічнае ўспрыняцце (кветак): дзівосная, дзіўная, жывая, жычлівая, казачная, крамяная, лёгкая, пекная, райская, родная, слаўная, цудоўная, чароўная, шчаслівая журботная, кволая, панурая, пасохлая, самотная, сарамлівая, узбуялая.
Маладосць з краю у край мяне кідала, Колькі кветак дзівосных пабачыў і змяў! (П.Панчанка). Я таксама люблю, каб вясной на акне Ўсё гарэлі, не гаснучы, кветкі жывыя (К.Кірэенка). Два-тры з іх [курганоў] свецяцца Кветкай жычліваю, Рэшта скрываецца Лазой, крапіваю (Я.Купала). А некалі адзін чалавек шукаў казачную кветку шчасця, шукаў, каб прынесці шчасце людзям (ЛіМ). Пад мяккімі павевамі ветру лёгка заківалі белыя гарлачыкі, ужо гатовыя раскрыцца, каб цэлы доўгі дзень піць крамянымі кветкамі шчодрае ліпеньскае сонца (У.Арлоў). Мы бачылі, як красуе колас, увесь у лёгкіх і светлых, бы смуга, маленькіх кветачках (Я.Сіпакоў). Абяцаеш мне дастаць з неба зорку ты, з Марса кветак мне прыслаць пекных, залатых (Э.Валасевіч). Кветкі асеннія, родныя, бледныя! Выраслі вы, каб ураз жа і згінуць (М.Багдановіч). Я ўсё ж прынясу іх, шчаслівыя кветкі (К.Кірэенка). Нібы цудоўная кветка, Ордэн галубіць мне грудзі (Я.Купала). Ніхто не знайшоў у купальскую ноч чароўную кветку — прываблівы скарб (П.Панчанка). Але многія вяртаюцца сюды зноў: без гэтага свінцовага неба, без гэтага запалярнага холаду, без гэтых самотных кветак між валуноў... ім цяпер усюды было ўжо неяк халаднавата і няўтульна (Я.Сіпакоў). Зямля яшчэ не адтала (з яе тырчаць умарожаныя, пасохлыя мінулагоднія кветкі) (Я.Сіпакоў). Прабіраўся я праз чараты і алешнікі, вербалозы і крушыннікі..., густа аплеценыя рознакалёрны.мі паясамі дзікаватага хмелю і ўзбуялых кветак (К.Кірэенка).
* Кветка-званочак, кветка-сястрыца, кветка-цуд, маланка-кветка, чары-кветкі.
Яшчэ гарэлі, быццам зоркі, Маланкі-кветкі ля дарог, Цвілі тапорыкі на ўзгорках, І васілёк красу бярог (К.Кірэенка). Кветку-званочак крані — Песні пальюцца адтуль жаўруковы... (Р.Барадулін). Якая ж ты кветка-сястрыца? Пад інеем сэрцайка звяла (Я.Янішчыц). Ён помніў, што Альжбета Ад мужыка пайшла з малой. Але што кветка-цуд вось гэта Яе...? (Н.Гілевіч). Свіцязь-возера спявае — Чары-кветкі ўсходзяць (Т.Бондар).
