Ты [птах] вясёлаю нотай сваёй цішыню Пранізаў, нібы промень, што бліснуў з-за хмар, Падарыўшы зямным слухачам вышыню Летуценняў блакітных, агучаных мар (П.Макаль). На моры хваля крылом калыша Счарнелы парус блакітнай мары (П.Макаль). Я жыву [Радзіма] тваёю доляй Высокіх мар і светлых дум. Як рэчка ціхая ці поле, Як маладой бярозы сум (В.Вярба). Я уладар высокіх мар І добрай волі чалавечай (П.Панчанка). Будуй з пяску высотных мар пакоі (П.Макаль). І я ўпэўнены: Той, каму ў сэрца ўвайшло Хоць адзіным праменьчыкам Ваша [кнігаў] святло,... Той не здрадзіць Вялікаснай мары людской! (Н.Гілевіч). Радасным вясеннім марам майго Славіка проста і канца няма (А.Кулакоўскі). Мы з сэрцам, поўным мар гарачых і агню, Павінны выпаўніць заданне ўсесвятое (К.Буйло). О светлыя мары, далёкія мары, Я ж думаў, вы ў сэрцы заснулі навек! (Н.Гілевіч). Дзіўная мара гэтая з’явілася яшчэ ў сорак другім, калі ён [Пятро] ляжаў у партызанскім шпіталі (І.Шамякін). Ты залатую мрою не адгоніш, А толькі словам немату загоіш (Я.Янішчыц). Была проста даль..., над якою драмалі ў залатых марах, здавалася, нерухомыя клубочкі кучаравых хмарак (Я.Колас). І пясчаныя пляжы, і загарэлыя твары нарачанцаў, і, вядома, паход за галавастымі шчупакамі — запаветная мара кожнага, хто трымаў хоць раз у руках рыбацкую снасць... (К.Кірэенка). Ці то сапраўды самая затоеная, самая светлая мара становіцца праўдаю, рэчаіснасцю? (Я.Колас). Не забываліся жаданні Мар імклівых, агнявых (П.Броўка). Куды ні кідала хлопчыка яго крылатая мара... (“Полымя”). Звінеў задорны тэнар, плылі ўслед за ім лагодныя мары (М.Ваданосаў). Адляцелі, нібы сны, мары маладыя (А.Вольскі). Для сябе і для другіх сінім светам паланеюць берагі, сінім светам мармуровых стромкіх мар (А.Дудар). Ёсць у кожнага з нас Незгасальная мара — Свой куток, Свой парог, Свой пад вокнамі клён (П.Броўка). О, пара шчаслівага юнацтва З непаўторнай сонечнаю марай (А.Звонак). Толькі чалавечая цяглая душа На зары засвечыны зноў і зноў ішла, На зары заручыны, бачачы здалёк Мары неўміручае, волі вугалёк (М.Лужанін). І, можа быць, зусім невыпадкова Паўстану я ў святле нязменных мар Дзяўчынкай той, якой вядома слова і невядомы ўвесь яго цяжар (Я.Янішчыц). З рэальнага грунту разважання Лабановіч паволі з’ехаў у павабны край прыгожых мар (Я.Колас). Многа ёсць недасягнутых скарбаў, яшчэ болей прываблівых мар (Л.Геніюш). А якія пяшчотныя мары прыходзілі з гэтым вясновым пахам! (А.Кулакоўскі). У самых светлых, смелых і радасных марах не сягаў я да сённяшніх дзён (М.Машара). Эх, зямля! Колькі думак людскіх нячутнымі крокамі прайшло па табе, звіваючы цябе вяночкамі надзей і ружова-светлых мар аб шчасці... (Я.Колас). І хоць яго [Максімава] дзяцінства не было такое бесклапотнае, як у іншых, але яно нарадзіла нямала светлых мар (А.Бачыла). І марай свяшчэннаю самай У сэрцах надзея гарыць... (Г.Бураўкін). Калі да мары маёй стопавярховае З паходняй падпальшчыка вораг лез, Я сказаў: “Будзь маёй аховаю... Лес” (П.Макаль). Лічу кожную вясну марай трапяткою, Што наноў жыццё пачну з маладой травою (Р.Барадулін). Мару ў сэрцы люляю хлёсткую (А.Жук). Чарадзейныя мары Наплываюць, Мяняюцца (В.Вітка). [Любоў] жыве ў маім сэрцы... чыстай светлаю марай (В.Лукша). У сэрцы шчодрыя мары ўзыходзяць, як жыта, У хвіліну вяртання снягоў (С.Законнікаў). Вечар. Гадзіна каторая? Люднаю плошчай іду. Мары мае ясназорыя! Водбліскі ўзбуджаных дум! (А.Звонак). Раптам чуе Алеся, як нехта бярэ яе голаў, яна заплюшчвае вочы... адкідвае голаў, але пуста. Толькі пякельная, балючая мара (Я.Скрыган). Мы гонімся часта за мараю блуднай, Якая ў нас шчасцем завецца (Я.Купала). Ранняе юнацтва прынесла новыя мары... Яны віліся, як сіні дым у яснае надвор’е: неакрэсленыя, лёгкія, бяздумныя (І.Навуменка). У Белавежы — лосьна, язьна ў Шчары. З лясной крыніцы агнявы глыток. Уважлівая яснасць дзёрзкай мары І стрыманасці першы халадок (Р.Барадулін). Ад запозненай мары, Ад шчаслівай трывогі Мне навек застанецца Сумна-горкі ўспамін (Н.Гілевіч). ...Пайсці ў вясну, каб зноў зару сустрэць на скрыжаваннях мар маіх (Н.Загорская). Упартая думка на момант як бы разагнала пустыя мары... (К.Чорны). Балючай марай светла-русай Яна [Мар’яна] стаяла перад ім (Н.Гілевіч). Самае страшнае, што яно, жыццё гэтае... раптам як бы адляцела ў будучыню, стала туманнай марай (І.Шамякін). Хай сонца прагляне, Хай цяжкія мары Не мучаць душы і грудзей... (Я.Купала). І зноў прысніўся мне начлег на хутары... — І той далёкі дзень, смугой ахутаны, Перада мной узнік шчымлівай марай (Н.Гілевіч).
* Іскарка-мара, мара-краля, мара-сон, надзея-мара.
Ляцела, грымела па краю адплата, Крышыла ў баях чужакоў бастыёны. І слёзным усім і жальбою забітым Давала чаканую іскарку-мару (К.Кірэенка). Раздолле тут табе і воля! Працуй, чуць з хаты толькі выйшлі. Але ўсё гэта толькі мыслі, Эх, гэта толькі мары-кралі! (Я.Колас). Жыве сваім жыццём пасёлак, Свае гадуе мары-сны (Я.Колас). І глядзелі засмучона, як знікалі хмары, І як з імі прападалі Іх надзеі-мары (Я.Колас).
