Вакол было мора — шырокае, асляпляльнае, гулкае (Е.Лось). Незнаёмае мора клікала змалку мяне. Сіняе-сіняе, чорнае-чорнае, белае і бурштынавае (Н.Загорская). Аднаго яны моцна жадаюць: Пабываць у краёх незнаёмых, Ды зазнаць там і шчасце і гора, І загінуць у хвалях салёных Белапеннага сіняга мора (М.Багдановіч). Днём яно, мора, пяшчотнае, сонечнае, бірузовае (Я.Брыль). У блакітным моры прамяністым Белы ветразь зіхаціць на хвалі... (“Маладосць”). Як вокам кінуць да самага таго месца, дзе неба зліваецца з зямлёй, цягнецца зялёнае мора (І.Шамякін). Яно [мора] ляжала спакойнае, сіняе, светлае, акутанае ўдалечыні ласкавай смугой (М.Стральцоў). Днём яно, [мора] пяшчотнае, сонечна-бірузовае (Я.Брыль). Ад плошчаў да лісточка на вярбе Мы зноў цябе стварылі, родны горад, І рукатворным цёмна-сінім морам Завабілі мы чаек да сябе (П.Панчанка). Раніца. Шэрае, нізкае неба. Шэрае, ціхае мора (Я.Брыль). Ляжала яно [мора] недзе за сопкамі,... блізкае... (М.Стральцоў). Бязмежнае роднае мора, Ляцяць альбатросы, ляцяць (М.Хведаровіч). Зноў па моры бясконцым, Што шумела пад сонцам, Дзядзька вёз іх назад (А.Куляшоў). ...Задарожны верыў, што спявала жанчына на беразе ціхага і далёкага мора, і таму так доўга і журботна ляцела песня над вадою... (А.Жук). Цяпер мора, магутнае, неабдымнае, каціла свае неўгамонныя хвалі... (М.Ваданосаў). ...Неспакойна хвалявалася свінцовае мора (Я.Бяганская). Навокал разляглося неабсяжнае каламутнае мора (Я.Маўр). Ах, рака — рука крутога мора, Ты не знаеш, што такое змора (П.Макаль). Каспійскае мора! Раздольным і сінім Прыйшло на спатканне ка мне ты (П.Панчанка). Час адлёту настаў. Важака выбіраюць. Ды такога, які Бачыў мора бурлівае... (М.Танк). Сонца ў моры купаецца бурным (А.Александровіч). Мора прачыналася ціхае-ціхае У сонечных струменях (В.Вярба). Далёкі бераг пеністага мора, З шырынь паўночных сцюжныя вятры... (А.Звонак). Плешчацца мірнае мора, Чайкі плывуць ў далячынь (М.Танк).
2. Пра ўражанне, псіхалагічнае ўспрыняцце (мора): бяскрыўднае, зваблівае, ласкавае, нязморанае, нястомнае, палоненае берагамі, прыгожае, пяшчотнае, радаснае, роднае, трапяткое, цудоўнае, чароўнае грознае, злавеснае, млявае, недаступнае, непрыветнае, няўтульнае, разгневанае, раз’юшанае, свавольнае, стомленае, тамлівае (разм.), шалёнае, шчымлівае.
Мора ціха ўздыхала — роўнае, шэрае, бяскрыўднае... (В.Хомчанка). Мора ляжала недзе за сопкамі, зваблівае і блізкае, але пакуль недаступнае (М.Стральцоў). Мора ляжала радаснае, ласкавае... (У.Карпаў). Тысячагоддзямі бурлі, нязморанае мора (П.Прыходзька). Нястомнае мора падкідвае раз’юшаныя хвалі ў самае неба (З.Бядуля). Палоненае берагамі Рычыць і кідаецца мора (П.Макаль). Днём яно, мора, пяшчотнае... (Я.Брыль). Там ты, аміка, успомніў бы роднае мора (Я.Брыль). Ходзіць мора трапяткое, Паднімае вал... (С.Грахоўскі). Ціхае і ласкавае, грознае мора, З валам дзевятым... Злавеснае... (Н.Загорская). І было мора — прыгожае пад ранішняй смугой і тамлівае, млявае пад дзённым сонцам (М.Стральцоў). Вось ты калышашся, мора — чароўнае, ціхае мора! (Я.Брыль). Разгневанае, непрыветнае мора Сягоння бушуе ўвесь дзень за кармой (М.Танк). Горад знае, Што ў моры раз’юшаным зараз Можа быць чалавек (К.Кірэенка). Б’е паводкай бяскрылая Пціч Ці свавольнае мора наперадзе? (А.Пысін). Качалася ў пяску, як жарабец З сукрыстай грывай, стомленае мора (Е.Лось). Шчымлівы пах мора. Што ён нараджае ў сэрцы?.. Шчымлівую горыч, шчымлівыя мроі, шчымлівае мора (П.Марціновіч).
* Мора-веліч, песня-мора.
Слова гучнае, як горы, Ці як зоры — з дзён даўных, Мора-веліч, Песня-мора, Мора колераў усіх (П.Броўка).
