Любіў я прыходзіць на сваю аблюбаваную мясціну, чакаючы рыбацкага шчасця (К.Кірэенка). Куды закіне яго [Кастуся] доля — у блізкія ці далёкія мясціны, — яшчэ невядома (С.Александровіч). Я не забуду ні сяброў, ні той гасціннае мясціны! (Э.Агняцвет). Канстанцін Міхайлавіч павёў нас па прыцярушаных сняжком лясных сцежках... і мы пасябравалі з нагледжанымі і дапушчанымі ў яго сэрца мясцінамі (М.Лужанін). Гэта запаветная мясціна, дзе, як па кнізе, ён [Алесь] можа прачытаць, згадаць усё перажытае-перабытае... (І.Дуброўскі). Перад вачыма стаялі маляўнічыя мясціны азёрнага краю (С.Александровіч). Ніна крыху паблукала між дрэў, шукаючы прынадную мясціну (І.Мележ). Радзімыя мясціны, два гады я не хадзіў, Не падзяляў я з вамі высокага ляснога суму дрэў (А.Куляшоў). Колькі я за жыццё спажыў хараства прыроды... Над ціхай рачулкай у родных мясцінах (Я.Брыль). Князь калісьці ўпадабаў Слаўную мясціну, Замак тут пабудаваў У падарунак сыну (Н.Гілевіч). Колькі разоў мы пачыналі думаць пра тое, каб некуды з’ехаць, далёка-далёка, у таямнічыя, нікому не даступныя мясціны (М.Стральцоў). З якой хвіліны вядзе сваю сцежку зачараванасць красою бацькоўскага краю, смутак па мясцінах непаўторных і незабыўных... (К.Кірэенка). Акінчыцы, потым Ласток — гэта ціхія і прыгожыя мясціны чароўнага роднага краю (С.Александровіч). Трохі вудзілі, прыпыніўшыся ў спакуслівай мясціне, а больш любаваліся (Я.Брыль). Вясной яны [дубы] апранаюцца ў зеляніну амаль разам з бярозамі..., бо растуць... у вельмі травяністых мясцінах (М.Лупсякоў). Не дачакаўшыся,... пайшоў на шчаслівае месца і зноў, прыгнуўшыся, пусціў блешню за борт (Я.Брыль). Тут Адась Гушка спаткаў ажыўленне: рэвалюцыя ўжо ўскалыхнула гэтае глухое месца (К.Чорны). Якое дзікае страшнае месца! Гэты сум закрадаецца ў Ігнасёву душу, і мястэчка здаецца такім непрывабным, чужым і маркотным (А.Чарнышэвіч).
Паведаміць пра недакладнасьць
