Надыдзе люты, і белагрывыя гулкія мяцеліцы загудуць у полі (З.Бядуля). Разгулялася вясёлая мяцель, Прабудзіўся, ў поле кінуўся Падвей... Доўга, доўга будзе цешыцца Падвей! Калі ж зваліць хмель у пуховую пасцель, — Белы снег яго схавае між палей, Замяцець, уложыць буйная мяцель (М.Багдановіч). Зашастала, зашастала раз’юшаная мяцель, гарачая, іскрыстая, пявучая... (М.Дукса). Я ў песню пралью твае [дзяўчыны] думы, І разам спяём гулкім голасам Пад дзікай мяцеліцы шумы (Я.Купала). З родных ніў і лясоў вецер радуе, хмеліць, — Самы час маразоў і дрымучых мяцеліц (М.Маляўка). А за вокнамі кудлатая мяцеліца Белай пенай, белай хмарай звонка сцелецца (М.Танк). Усю ночку лютая кружыцца мяцеліца (Э.Валасевіч). Буран па хвалях нёсся ўдалі, Узняўшы пенную мяцель (М.Машара). І доўга... пахла снегам, марозам і пругкай мяцеліцай... (Я.Сіпакоў). Сіва-белым агнём Пойдзе дуба сляпая мяцеліца (З.Бядуля). Па вулках вее дзікі хмель, Гудзіць сп’янелая мяцель (М.Багдановіч).
Паведаміць пра недакладнасьць
