Ды зноў дыхнулі Веснія напевы, І зноў прасторы Нашы ажылі, І ў час расплаты Ссечаныя дрэвы На суд Жывымі сведкамі прыйшлі (М.Танк). Жніўны напеў змяняецца вясельным (Я.Брыль). Дзіўны, гаючы напеў старадаўняй песні хваляваў, нёс палёгку збалелай душы (“Маладосць”). У пустым гулкім доме недзе чуўся дзявочы напеў — прыгожы, задумлівы (М.Ракітны). І доўга чуў я ў аддаленні Непагасаючы напеў (А.Пысін). Жыве яна, песня... Як песня аўсянкі — не аднастайны, не, а невычэрпна тужлівы, салодкі, наіўны напеў над аціхлым пад вечар калоссем на ўзлеску (Я.Брыль). На мяне пазіраюць Маўкліва цымбалы, якія Не паспелі рассыпаць Напевы свае трапяткія (П.Макаль). А голас чароўны з тугою звінеў Пра птушку маленькую з хворымі грудкамі. Сціскаў нашы сэрцы журботны напеў... (П.Панчанка). Чароўны напеў роднай зямлі ляцеў, здаецца, з-за высокіх гор... (Т.Хадкевіч). Наплывае самотны напеў, Я прадоўжыць яго — нават голас мне дай — Не бяруся (У.Някляеў). Над стрэшкай працягла сасонка Шушукала з ветрам адным, Над вухам камарык гуў тонка Напевам сумотным адным (Я.Колас). Адзін толькі вецер любіў часта варушыць лісцё гэтага Дрэва, гойдаць яго галінкі і шаптаць яму хітраслівыя напевы (Я.Колас). А вецер бясплодныя дудзіць напевы (Я.Колас).
Паведаміць пра недакладнасьць