Блішчалі-пераліваліся на сонцы агністыя, трапяткія павуцінкі восені (М.Лынькоў). У празрыстым паветры, у блакітнай высі лётае белая павуцінка (І.Навуменка). На ніцях белай павуціны Прыносяць восень павучкі... (Я.Колас). А ялінка!.. Чаго толькі На яе няма галінках! Свецяць зоркі і вясёлкі У бліскучых павуцінках (Я.Колас). Я ім [бярозам] сокі даю, іх на ноч паліваю, каб яшчэ пастаялі, а ўранні цішком павуціны бялюткай ніццё абрываю (Е.Лось). Лес быў яшчэ зялёны, поўніўся птушыным звонам, але ўжо сям-там паблісквалі мяккія вясёлыя павуцінкі — прыкмета блізкай восені (“Маладосць”). Залатыя павуцінкі ткуцца ў шоўк чырвоны... (Я.Колас). Стаяў лістапад, а ў паветры лятала лёгкае павуцінне (І.Навуменка). І ніць празрыстай павуціны Не абыду, не абыду (М.Стральцоў). А як прыгожы павуцінкі Ў шаўках зялёнае травінкі! (Я.Колас). Харошая пара. Нейкая паўза... перад журботна-сонечнай паэзіяй маладога лісця і амаль па-жаночы пяшчотных дотыкаў ціхага, светлага, лёгкага павуціння (Я.Брыль). І толькі рэдкія жоўтыя лісточкі ды серабрыстае павуцінне між галін напамінаюць пра блізкую восень (А.Варановіч). У паветры лятала срабрыстае павуцінне (І.Навуменка). Антаніна згадала, як учора... нябачна вісела ў паветры, пяшчотна дакраналася да твару, лёгка казытала шчокі і вусны танюткае павуцінне (Я.Радкевіч). На кустах ужо вісела золкая восеньская павуціна (К.Чорны). Ноч. Асенняя, цёмная, нібы чорны атрамант. Густы дробны дожджык цыркае зверху, цягнецца золкай павуцінай (З.Бядуля). Восень. Нудны дождж. У лесе ліпучае нуднае павуцінне вісіць на кустах... (М.Лынькоў).
* Павуцінне-кросны.
Промні сонца не паспелі запаліць буйныя кроплі расы, што віселі на траве, на павуцінні-кроснах, напнутых паміж галінак арэшніку (Л.Гаўрылкін).
