ПАХ (пахі). Апетытны, асабліва свежы, асаблівы, бязлітасна шчодры (аўт.), вільготны, выразны, высакародны (аўт.), вясёлы, вясновы, гаючы, густы, далікатны, дамавіты, дамашні, дзівосны, дзіўны, духмяны, жыватворны, жывы, здаровы, зманлівы, зялёны (аўт.), казытлівы, малады, моцны, мядовы, мяккі, невымоўны, непаўторны, непераможны (аўт.), няўлоўны, праменны (аўт.), прыемны, прынадны, пяшчотны, размаітыя (мн., разм.), рамонкавы, родны, салодкі, свежы, смалісты, смачны, спакуслівы, спелы (аўт.), тонкі, усеўладны, флёксавы, хваёвы, хвалюючы, хлебны, цёплы, цудоўны, чабаровы, ядраны  брудны, волкі, востры, гаркавата-смалісты, гаркаваты, гаркавы, даўкі, дурманліва-п’янлівы (аўт.), дурманліва-салодкі, дурманлівы, душны, забыты, знаёмы, кволы, клейкі, колкі, ледзь улоўны, лёгкі, млосна-гаркавы, млосны, млявы, не вельмі прадуманы (аўт.), незнаёмы, незразумелы, нечаканы, нязвыклы, няўстойлівы, пранізлівы, прытоены, прэсны, рыбны, рэзкі, салона-горкі, слабы, сумны, сыраваты, сыры, трывожны, удушлівы, уедлівы, халаднаваты, халодны, цклівы (разм.), цяжкі, шалёны, шчымлівы.

Па хаце пайшоў апетытны пах... (І.Новікаў). Усё ж халаднаваты, нейкі асабліва свежы пах саломы з гумна, зычны рып паслухмяных гуменных варот не прайшлі міма ўвагі (І.Мележ). Зямля ў кожную пару года мае свой асаблівы і непаўторны пах і выгляд... Асабліва гэты млосна-гаркаваты пах чуецца на бульбяных палетках (К.Каліна). Гэты бязлітасна шчодры, не вельмі прадуманы флёксавы пах успомніўся мне ў Пяцігорску сёлета вясной... (Я.Брыль). [Маша] з прыемнасцю ўдыхала вільготны пах узаранай зямлі (І.Шамякін). Мядзведзь спыніўся, задраў уверх галаву... Наверсе быў мёд, пах сплываў з вяршаліны, слабы, але выразны (А.Кажадуб). Такіх селядцоў і нашы міністры не ядуць. Гэта ж высакародны пах (І.Шамякін). Я зноў адчуў вясёлы, пах палёў (П.Панчанка). У букавых лясах Стаіць нямая ціша, Мы пах гаючы п’ём — Лясным паветрам дыхаем (П.Макаль). Хораша летам у лесе! Стаіць млосная, з густым пахам соснаў і ягад, цішыня (І.Мележ). А калі ножычкам акуратненька з чатырох бакоў разрэжуць скуру і, нібы з банана, спусцяць яе доўгімі палосамі ўніз, далікатны, тонкі пах маладога панта пагоніць сліну нават у негалоднага чалавека (Я.Сіпакоў). Першыя мэндлі. Шпакі пачынаюць лётаць чародамі. На выгане — басаногія пастушкі і дамавіты пах торфу ад іхняга вогнішча (Я.Брыль). І матчыны словы, і ласка яе, і такі знаёмы дамашні пах смажанага сала з каўбасой зноў вярнулі Івану адчуванне радасці жыцця (А.Кудравец). Па вуліцах горада разгульвалі вятры, прыносячы з сабой дзівосныя пахі квітнеючых садоў (І.Гурскі). У сухім паветры застаўся нейкі дзіўны і трывожны пах (Э.Самуйлёнак). Янук пачуў духмяны хлеба пах (М.Танк). А ў смалістым бары стаіць настоены жыватворны пах хвоі (“Маладосць”). Не віселі над зямлёй і жывыя пахі, адно казытала ў носе ад сапрэлага лісця... (А.Кажадуб). Запомняцца — бярозкі з вольхаю, Суніц здаровы спелы пах... (А.Пысін). І зманлівы пах даспелых малін, І водар лугоў някошаных — Усё змясцілася ў сэрцы маім... (Н.Гілевіч). Зялёных яблыкаў зялёны пах. І цішыня (А.Сербантовіч). І вось яны ўсе ў хлеве, на палацях, агорнутыя цемраю і духмяным, казытлівым пахам сена (І.Мележ). Пах гэтых руж, Як вясна, малады, Сціпла закрэсліў старыя гады... (К.Буйло). Вось і цёмны той бор З векавечнымі соснамі, З моцным пахам смалы, І з лясной цішынёй, Дзе з каханым хадзіла... (А.Бачыла). Над ружавата-белым дзяцельнікам мірна зумкалі пчолы, стаяў густы мядовы пах (П.Місько). У аўтобус хлынула свежае дрыготкае паветра з нейкім мяккім халодным пахам (В.Адамчык). Залатыя рамонкі. Пярэсна. Невымоўны майнікаў пах (К.Кірэенка). З недалёкага... тока... несла непаўторным пахам новага хлеба (І.Шамякін). У памяці ўсплыла камора старэйшай, замужняй сястры, вялікая і змрочная камора... з моцным, мядовым, непераможным пахам воску... (Я.Брыль). А можа, сапраўды снег убірае ў сябе няўлоўныя пахі адвечна жывой зямлі? (І.Шамякін). Усё цвіло і поўніла ранішняе паветра густым праменным пахам мёду, поля, саду... (А.Васілевіч). Прынадныя пахі разлівала ў паветры маладая чаромха (Я.Колас). [Сусед] узяў антонаўку, зноў пакруціў яе ў руках, удыхнуў пяшчотны пах (А.Васілевіч). Прыпарвала, і бор аж млеў ад размаітых пахаў — хвоі, ягадніку, травы (Б.Сачанка). Па роснай траве, у рамонкавым паху, у ранішнім золаце сонца пройдзе яна [Люда]... (Я.Брыль). І калі згасне сонца ў вачах, — Мне будуць сніцца кожны дзень шпакоўні І аржанога хлеба родны пах (Г.Бураўкін). Салодкі пах багунніку злёгку кружыць галаву (М.Лынькоў). Увайшлі ў поўны смалістага паху сасоннік (В.Быкаў). Устане рана хлебапёк, адчуе смачны пах, і пойдзе жытні свежы хлеб з румянцам на шчаках (Э.Агняцвет). Раптам зверху, з вяршаліны высачэзнага дуба, пацягнула спакуслівым, смачным... пахам (А.Кажадуб). Так, тонкі і востры пах жывога дрэва крышку кружыў галаву (А.Кажадуб). Ствалы набраклі, вось, здаецца, пырснуць. Плыве над верасам хваёвы, душны пах (П.Панчанка). Ужо чуецца ледзь-ледзь хлебны пах, які так прыемна казыча ноздры (П.Броўка). О, белыя яблыні, белыя яблыні, Пялёсткаў шалёны хвалюючы пах! Дзяўчаткі пужлівыя, хлопцы нязграбныя, І хмель веснавы на гарачых губах! (П.Панчанка). Ну глядзіце, яблыні, глядзіце На чубатых, статных, маладых, На пагоны рукі пакладзіце, Бо няма паблізу тых, Што не вельмі часта шлюць пасланні З хмельным пахам веснавых садоў... (А.Пысін). Лес гаманіў ужо, шчабятаў, спяваў. Густыя цёплыя пахі разліваліся, як мора (Р.Мурашка). Час вечаровы. Пах чабаровы. Кветку-званочак крані — Песні пальюцца адтуль жаўруковы (Р.Барадулін). Усё гэта, прасычанае свежым, ядраным пахам пагоднага рання, узняло ўнутры Лясніцкага ціхую радасць (М.Зарэцкі). На Зеленюка патыхнула брудным пахам жылля (М.Зарэцкі). Водар ад яе [акацыі] пранікаў у пакой, перабіваў волкі пах пабелкі (А.Асіпенка). Жнівень прыйшоў..., шчодры і працавіты жнівень з вострым хлебным пахам... (Я.Брыль). У вільготным паветры стаяў гаркавата-смалісты пах ігліцы (В.Быкаў). Навокал стаіць... жыта, спакойна дыхаючы смачным, гаркавым пахам (Я.Брыль). І не паможа мне... Ні гэты пах, дурманліва-п’янлівы... (Н.Гілевіч). З глінянага гладыша разыходзіўся дурманліва-салодкі пах самагонкі (М.Паслядовіч). Для нас, маладых, засталіся ў лугах яе [Валянціны] несабраныя краскі, І белай чаромхі дурманлівы пах... (Н.Гілевіч). Маё маленства! Душны пах чарэмхі, Арэхаў залатых даспелы град... (П.Панчанка). Недзе на паўдарозе абавязкова рабіў прыпынак... Садзіўся між разнатраўя, каб надыхацца гэтым цклівым, забытым у горадзе пахам (Я.Сіпакоў). У горадзе яшчэ стаяў пах гару, цяжкі і даўкі (Л.Арабей). Да гэтага ўсеўладнага паху і цішыні далучаўся ля возера пах ранняй атавы (А.Ліс). Гой... радасна засмяяўся і пайшоў далей адзін, адчуваючы тонкі і кволы пах духоў (У.Карпаў). Усім целам Крушынскі адчуваў гэты клейкі, густы пах (З.Бядуля). Пах сухіх суквеццяў быў востры, колкі... (А.Савіцкі). Але дзіўней за ўсё зямля пахне зімою... У паветры тады носіцца ледзь улоўны, незразумелы пах разрэзаных гарбузоў (К.Каліна). Ёсць боль затоенай тугі У кволым паху звялых кветак (У.Жылка). З агародчыка тугімі, густымі хвалямі ўліваўся млявы пах бэзу (Я.Скрыган). Неўзабаве [лось] пачуў наперадзе незнаёмы пах гару і яшчэ нечага нязвыклага (І.Чыгрынаў). Самыя нечаканыя, размаітыя пахі поўнілі наваколле (Б.Сачанка). Пахам нязвыклым вецер дыхне з Нафтаграда (Р.Барадулін). Цяжкі, але няўстойлівы пах папялішчаў... абуджаў горыч (А.Савіцкі). Пахне бадзяк... Але яго пах іншы, прытоены (Я.Сіпакоў). Мы былі адны. Вакол трава, моцны рыбны пах, спеў птушак (М.Лупсякоў). Нейкі салона-горкі пах прыстаў да яго... (З.Бядуля). Вецер раптам аднекуль прынёс млявы, крыху сумны пах травы (І.Мележ). Нізам слаўся водар цёплай восені, з якога найбольш выдзяляўся сыраваты, смачны пах грыбоў (Я.Брыль). Эх, заспяваць бы, ды няможна, Шчымлівы надта хвойны пах... (Р.Баравікова).

Паведаміць пра недакладнасьць