РАДАСЦЬ. Пачуццё вялікай асалоды, шчасця; падзеі, абставіны, якія прыносяць асалоду, задаволенасць: агнёвая, адкрытая, ап’яняльная, асаблівая, асляпляльная, асцярожная (аўт.), ашаламляльная, белакрылая (аўт.), белая, бесклапотная, беспрычынная, буйная, бурлівая, бурная, буяная (аўт.), бязмежная, бясконцая, бясхмарная, вартая ўсяго жыцця, весняя, восеньская, высокая, вялікая, вясёлкавая, вясновая, ганарлівая, гарэзлівая, гарэзная, гаючая, глыбока схаваная, глыбокая, гордая, дарагая, дзіўная, жывая, жыццёвая, загадкавая, замілаваная, затоеная, звонкая, зялёна-веснавая (аўт.), зямная, імгненная, імклівая, іскрыстая, кіпучая, крылатая, маладая, неабсяжная, невыказная, непарушная, непаўторная, неспазнаная, новая, нязгасная, нястоеная, нястомная (аўт.), нястрымная, першародная, праменная, прамяністая, пявучая, пяшчотная, светлавокая (аўт.), светлая, святая, святочная, серабраная, смешная (аўт.), стоеная, узнёслая, урачыстая, усёпаглынальная, харошая, хмельная, ціхая, чыстая, шустрая, шчабятлівая (аўт.), шчырая, яскравая, ясная  адчайная, ачумелая, ашалелая, бедная, блазенская, бяздумная, бяссонная, вострая, горкая, дзікая, драпежная, жывёльная, задзірыстая, звар’яцелая, злая, злосная, зманлівая, мізэрная, невідушчая, недарэчная, непрытомная, неспакойная, нядобрая, палахлівая, перакатная (аўт.), скупая, сляпая, спякотная, стомленая (аўт.), сцішная (разм.), трывожная, тужлівая, халодная, хітрая, шалёная, шчымліва-ляклівая, шчымлівая, яхідная.

[Раіса] усміхалася яму [Лясніцкаму] такой чароўнай даверлівай усмешкай, ад якой гарэла агнёвай радасцю сэрца (М.Зарэцкі). У вачах брыгадзіра засвяцілася нейкая асаблівая, крыху загадкавая радасць (А.Кулакоўскі). Гэта ўсё прысвечана табе — Песня і туга мая апошняя, І з надзеяй радасць асцярожная... (К.Кірэенка). І гляджу ўгару, і ніяк не магу наглядзецца на іх [птушак], на маю белакрылую радасць (Я.Брыль). Глядзіш і не можаш наглядзецца на гэтую белую радасць, якая прыйшла сёння з першым сняжком (“Маладосць”). Гэтыя дарагія праявы глушылі сум па Ганне, вярталі хоць і не бесклапотную ўжо, асцярожную радасць (І.Мележ). Раніца новага дня... рассявала па станцыі і навокал праменні святла надзей і нейкай нават беспрычыннай радасці (Я.Колас). Прабудзіўся, у поле кінуўся Падвей. У галаву яму ўдарыў снежны хмель, — І не змог ён буйнай радасці сваёй (М.Багдановіч). Старшыня сходу забыў пра свае абавязкі і даў поўную волю сходу выявіць бурлівую радасць (Я.Колас). Ён [дождж] стаіць у небе чорнай хмарай — Над буянай радасцю ўсходаў, Над вялікаснай людскою марай! (Н.Гілевіч). З гэтага лета застаўся ў іх [Ганны і Васіля] на ўсё жыццё ўспамін неабсяжнай, бязмежнай, бясконцай радасці (І.Мележ). Радасць, вялікая, вартая ўсяго жыцця, ахапіла чалавека (К.Чорны). З радасцю весняй, з надзеяй Маці ў шлях паспяшае (К.Кірэенка). Восеньская радасць маленства. Дым сцелецца над шэрым полем, а ў прыску, зразумела, пячэцца бульба (Я.Брыль). А высокай радасці куток неабжыты... (Н.Мацяш). Вясёлкавая радасць гарэла ў вачах старых сяброў, што стрэліся на астрожным двары пасля доўгага расстання (М.Машара). Замятала чорная мяцеліца самоты Вясновую радасць душы (Г.Бураўкін). Ні хвіліны спакою не маю На гарэзлівую тваю радасць (М.Танк). Жывой, гаючай радасцю была работа для рук (Т.Бондар). Ён [Алесь] нёс ужо глухі, неадчэпны боль у грудзях, і боль гэты вёў за сабой глыбока схаваную радасць: “І я — за ўсіх, і я — за праўду!..” (Я.Брыль). — Сёння пойдзеце туды, за Качан, на Мітрафаніху, — глыбока тоячы гордую радасць, паказаў дзед доўгай рукой на вадзяную бясконцую роўнядзь (Я.Брыль). Дзяўчына глянула ўсхвалявана, з нейкай дзіўнай радасцю (Т.Хадкевіч). Сонца штодня ўзыходзіць, Радасць жыццёвую дорыць (П.Броўка). Няма той маладосці, няма той замілаванай радасці, якія павінны быць на пачатку нашага сумеснага жыцця (Р.Сабаленка). Устрывожаная душа [Васіля] адгукнулася на гэтыя родныя праявы ціхай, затоенай радасцю (І.Мележ). Любая сэрцу Лагойшчына, Край маіх дум запаветных! Ціша бароў партызанскіх, Звонкая радасць крыніц... (Н.Гілевіч). Зялёна-веснавая радасць хмеліць зямлю (З.Бядуля). Ганна прыглушыла імгненную радасць, што... успыхнула была ў душы (Р.Няхай). Шчаслівы Сымон, у яго ўзросце каханне — крылатая радасць... (Б.Мікуліч). Кіпучай радасці прылівы Хвалююць сэрца пералівы Ў грудзях вяснова-маладых!.. (П.Трус). Чэхаў перакладаю, замураваны слоўнікамі. Выбліскі, маладая радасць мгнення злоўленага! (Р.Барадулін). Цеплынёй дзяцінства і роднай страхі павеяла ў душу Андрэя, і на нейкі момант ён адчуў сябе маленькім пастушком... Блаславёны настрой, непарушная, бязмежная радасць! (П.Пестрак). Паўлік адразу пачуў знаёмы пах роднага лесу, і сэрца яго ахапіла невыказная пяшчотная радасць (Я.Бяганская). Андрэй Міхайлавіч адпачываў, перажываючы непаўторную радасць чалавека, што шчасліва ўнікнуў неспадзяванай і, як здавалася, немінучай смерці (Э.Самуйлёнак). І неспазнанай радасцю здаецца, Як і даўней, глыток жывой вады (С.Законнікаў). Быльняговыя межы агорклі, — Радасць новая ў сэрцы цяпер (П.Глебка). А больш за ўсё стомленай і нястомнай радасці ад знаёмства з яшчэ адной красой. Гэта — горныя сосны (Я.Брыль). Хвіліну сядзіць Лаўрэн у адранцвелым захапленні. Потым — нястрымная радасць ахоплівае яго істоту (Э.Самуйлёнак). Я іх [словы] спыняць не стану. Хай бушуюць... І радасцю шчымлівай, першароднай Калоцяцца нястрымна ў грудзях (Г.Бураўкін). Гарыць прамяністая радасць, вялікая радасць, паэт (П.Глебка). Іваноў доўга глядзіць услед Юхнаўцу, і ў грудзях і ў сэрцы яго такая цеплыня, такая радасць пявучая, што быццам свет цэлы інакшым стаў (П.Кавалёў). Дзе ты, мілы сокал, — Блізка ці далёка, — Радасць светлавокая мая (А.Александровіч). З такімі думкамі, з такой светлай радасцю ў душы ішла яна [Жэня], румяная ды спраўная, па белай неглыбокай сцежцы (Я.Брыль). Якую стоеную радасць Дарыў ёй [бярозе] кожны сонца ўсход (А.Бачыла). На дапамогу Алесю прыйшла пані Ванда — яго, да сцішнай радасці прыгожая, любоў (Я.Брыль). Звонка з вячэрняй зарою сплывае Чыстых крыніц серабраная радасць (М.Танк). І яго [Міцю], як малое дзіця, узяла смешная радасць, на душы зрабілася лёгка (В.Адамчык). Радасці — узнёслай, па-дзіцячы бяздумнай — ужо не было (А.Савіцкі). Харошай радасцю прыйшоў, праплыў карцінай суровай зімы ўспамін (Я.Брыль). [Ганна] стаяла, нічога не бачыла, нічога не думала, жыла ціхай радасцю (І.Мележ). У яе [Надзіных] сініх вачах не расталі яшчэ халодныя льдзінкі толькі што перажытага страху, але яны праменіліся ўжо чыстай і яснай радасцю (М.Лынькоў). І жаўранкі маліліся, ці не — сваволілі яны, плялі, як бязмежную сетку, сваю шчабятлівую радасць у чыстым блакіце (Я.Брыль). Радасць, быццам сцежка сувязнога, Шустрая, знікае ў гушчарах (Р.Барадулін). І калі ты [сын] мне слова з ласкай скажаш — Мне свет заззяе радасцю яскравай (К.Буйло). Адчайнай радасці адхоны Я снегам смеху спарушу (Р.Барадулін). І была яна, мусіць, такою мізэрнаю, гэтая бедная радасць, што яе цьмяны праменьчык не дасягае сённяшняга дня і не грэе старое сэрца чалавека (Э.Самуйлёнак). У чорных, з вузкім разрэзам вачах... блукала нейкая нястрымная блазенская радасць (Г.Бураўкін). Пакутлівай, шчымлівай радасцю ўсё задрыжала ў Алесінай душы (В.Адамчык). І ўжо не толькі ў вачах правафланговага, але і ў іншых, амаль прыкметна для тых, што абапал дарогі, іскрыць горкая, гордая радасць пратэсту і веры (Я.Брыль). Хлуста... круціў барабан, хапаўся за маслёнку, за ключы і ніяк не мог утаймаваць сваю драпежную радасць (А.Чарнышэвіч). Мацей Кулеш заціснуў далонямі рот, каб не закрычаць ад жывёльнай радасці (І.Шамякін). Радасць была задзірыстай, неспакойнай (П.Галавач). Цяпер зноў да звар’яцелай непрытомнай радасці хацелася абняць і пацалаваць Чэсю, хацелася зноў вярнуць тую дарогу са Світазі, росную ноч (В.Адамчык). Зманлівай, скупой радасцю праглядвала восеньскае сонца (В.Быкаў). Якая сляпая, невідушчая можа быць радасць, калі сама не хоча бачыць таго, што ператворыць яе ў боль і пакуту (І.Навуменка). Максім стаяў і думаў пра чужое няшчасце, якое так неспадзявана зрабілася сваім, і яшчэ пра тое, што неспакойнай і часам недарэчнай бывае радасць (І.Чыгрынаў). Ён [Пацяроб]... не мог схаваць свае нядобрае злоснае радасці (М.Зарэцкі). Гані мяне, доля, ад перакатных радасцей капрызнай славы да зямнога, ціхага шчасця вялікай, патрэбнай працы (Я.Брыль). Тая палахлівая радасць, што ўвайшла ў яе [Насціну] душу, жыве ў розуме і сэрцы (А.Савіцкі). Была першая ноч хады... з прагнай радасцю набліжэння да мэты (Я.Брыль). Ляпіла снежку ўпершыню, Спякотнай радасцю нямела Ад снегу — Белага агню (Р.Барадулін). Час трывожнаю радасцю нервы наструніў, Боль і шчасце з’яднаць — выпаў лёс нам такі (С.Законнікаў). Сцішаная, поўная суму і тужлівай радасці, пайшла дахаты (Л.Арабей). Грымаса хітрай радасці прайшла па Міхалкавым твары (К.Чорны). Вось яна — радасць, бурлівая, шалёная радасць адкрыцця, нястрымнае захапленне знойдзеным (В.Гарбук). “Што, даміцінгаваліся?” — з яхіднай радасцю сказаў ураднік (Л.Арабей).

Паведаміць пра недакладнасьць