Чуваць не сам голас, а толькі выразнае, блізкае рэха (А.Савіцкі). Яснее зрок, але ў цемнаце Заходзіцца бязгучным рэхам сэрца (Я.Янішчыц). Гукнеш — і дзень па-за Сажом Твой кліч, мацнеючы, крыляе Вясёлым рэхам каля стром (К.Кірэенка). І толькі спяваў вакол дзяўчыны замілаваную песню бор, і наўсцяж слалася вясёлае летняе рэха (К.Кірэенка). Звонкае, галасістае рэха заляскатала аб сцяну ўзлесся (М.Гамолка). Ударыць гарачае рэха, Я раптам адчую, што ты Прыехаў, прыехаў, прыехаў! (Э.Агняцвет). Грымнула рэха густое (Я.Колас). У гэтым рэху гордым Дум усхваляваных Чуліся акорды Звонкія баяна (М.Танк). Нягучнае, думнае, добрае рэха Нясе над залужжам нястоены жаль (К.Кірэенка). Мы скора прыйдзем з песнямі дадому З дарог вайны. У хату прынясём Жывое рэха ўшчуленага грому І сэрцы, гартаваныя агнём (К.Кірэенка). Па звонкаму рэху начных гудкоў, Па следу былых баёў Шукацьму найлепшых сваіх радкоў, Высокіх і дзіўных слоў (П.Панчанка). Там, дзе арэшнік развесіў гронкі вочак-арэхаў, — Заблудзілася ў лесе зялёнае рэха (К.Кірэенка). У сутоках за белымі мураванкамі разбівалася крохкае рэха (В.Адамчык). Не паспела дахаты Нас правесці старая, А Міхась аб крылатым Сваім рэху пытае (К.Кірэенка). Я тонкія струны нячутна крануў, Яны ж у адказ з усіх сіл задрыжалі. Так рэха магутнае коціцца ўдаль, Так бурай зіма сустракае вясну (К.Кірэенка). Ды чэснае слова не ўмёрла, Магутнае рэха ідзе (В.Жуковіч). Вясною бывае, можа, самае маладое рэха (М.Стральцоў). Гукала ты ў дрымотным гушчары — Няўлоўнае гучыць дагэтуль рэха (П.Макаль). Зямля разносіць працяжнае нямоўчнае рэха (Р.Няхай). Літасцівы мой лёсе, Падары... Хоць малую уцеху — У світальным бары Перакатнае рэха (С.Грахоўскі). Песня абарвалася Нейкім шумам дзіўным І закалыхалася Рэхам пераліўным (М.Танк). Адгукалася па хатах [маладосць] Пераможным рэхам (А.Куляшоў). Аб гэтым вясноваю ноччу прысніцца, Пракоціцца ў памяці песенным рэхам... (П.Панчанка). Прачнулася зноў некалькі трывожных... стрэлаў, што пругкім рэхам аддаваліся пры сцяне лесу (В.Адамчык). Гукі біліся аб густую сцяну бору і, не прабіваючы яе, адляталі назад працяглым рэхам (І.Шамякін). Прыйшла вясна..., каб раптам абрынуцца нястрымнай сілай сонечных промняў, птушыным гвалтам і разлеглым рэхам прыпяцкага крыгаходу (У.Аляхновіч). Прыйшла тая песня да родных загонаў І радасным рэхам апала на поле (К.Кірэенка). Недзе ўдалечы дробным рассыпістым рэхам пракацілася кулямётная чарга (В.Быкаў). Глухім, працяжным рэхам адказваюць мне рэкі і лясы (М.Федзюковіч). Не засну, як даўна, поўначчу глыбокай З сінякрылым рэхам у бары (М.Танк). Не моўкне сонечнае рэха, Сугучча наша доўжыць, доўжыць... (Н.Мацяш). Трубныя, поўныя палымянай прызыўнасці гукі стогалосым рэхам разлягаюцца ў лясным наваколлі. Іван быццам успомніў і свой голас — зычны, бадзёры, і рэха — маладое і смяшлівае, якое быццам падраблялася пад яго голас (А.Кудравец). Пляскат ног і рып дошчак аддаваліся палахлівым чуткім рэхам у пустых пакоях (В.Адамчык). Тут у шуме вятроў Чуцен гром лесуновага смеху І крутых паляўнічых рагоў Шматгалосае рэха (М.Танк). Звонкі голас пакаціўся па люстранай роўнядзі ракі і шматразовым рэхам адгукнуўся ў лесе (“Полымя”). Завеі знясіленай млявы лёт. Ахрыплае рэха прастору не мае (Р.Барадулін). Гучнае клекатанне заглушыла кулямётная чарга, па лесе і па зарасніках шуганула вострае, свісцючае рэха (А.Кулакоўскі). Па лесе кацілася грукатлівае рэха, чулася, як гудуць матацыклы (Г.Далідовіч). Пакацілася рэха грымотнае ўдаль (А.Куляшоў). Даўно не чуў я злога рэха, Што калыхала цёмны лес (А.Пысін). І так рагатала каменнае рэха на скронях (У.Някляеў). Яе [матчын] голас быў падобны на далёкае і невыразнае рэха (А.Савіцкі). Не заходзе ка мне ў госці Мілая пацеха, Не нямее людскай злосці Расшальное рэха (Я.Купала). Нячутна ноч ішла з усіх бакоў, І неба, як шкарлупіна арэха, Ганяла ціха стомленае рэха, Што глуха вылятала з-пад падкоў (С.Гаўрусёў). Два стрэлы разнесла ўпоперак Суровае рэха гор (Ю.Таўбін). Яго [Таўлаевым] напевам выпаў слаўны лёс: Набатным рэхам прагучаць над краем... (М.Танк).
Паведаміць пра недакладнасьць
