Упала зорачка, і след агністы зазіхацеў... (“Маладосць”). Чырвоны камяк агню... мільгануў над полем, пакідаючы белы дымны след (А.Савіцкі). У гэтым садзе для мяне Яшчэ застаўся дрэваў шум І лёгкі басаногі след Далёкага юнацтва... (М.Танк). Дзяўчо на возе засмяецца І кіне недаспелы яблык У босы след майго маленства (У.Някляеў). Дык чаму ж, свае вышыні хвалячы, Пазіраю ўсё часцей туды, Дзе знікаюць у туманнай далечы Босыя хлапечыя сляды (П.Макаль). Пушніну [падпаскі] з-пад дрэў здабывалі, З-пад быстрых звярыных слядоў (А.Пысін). На першым снезе былі відаць выразныя сляды: вясёлыя вавёрчыны і яшчэ нечыя таямнічыя, бягучыя (“Маладосць”). Гарачы след у змроку тоне (С.Грахоўскі). Альжбета знікла неўпрыкмет. Калі — не угледзеў ён, а толькі — Застаўся ў сэрцы гулкі след. Такі гарачы след трывожны... (Н.Гілевіч). Жнівень выйшаў. Восені пачатак. Па ўзлессю жоўтыя сляды. Сілы правяраюць птушаняты — Б’юць па голлі крыллем маладым (П.Броўка). Хіба гэта малая радасць: дачакацца першага, з лёгкім марозікам, снегу... не спяшаючыся, пакідаць на бялютнай снежнай нерушы свой першы зімовы след (В.Карамазаў). Ступаеш золкай, колкаю расою — Дыміцца ўсцяж зялёны след (Р.Барадулін). Брат, забывай, што малады Па бальшаку скакаў найпершы. Твае крылатыя сляды Затопчуць пешыя (У.Някляеў). І стыне на зямлі сагрэтай Нязвыклы мой і лёгкі след (В.Вярба). Пад вярбой ля самае вады Двое незнаёмых абняліся, Дзе твае маленькія сляды На пяску вільготным засталіся (С.Грахоўскі). На самай дробнай і адказнай працы Пакінуць можна незабыўны след (С.Грахоўскі). І бачыў тады На палях здратаваных, Дарогах краіны Шмат мільёнаў бяздомных Сіротаў сляды І між імі сляды Незабыўныя сына (М.Танк). Шукаў чые нябачныя сляды І думаў аб усім і аб адным... (А.Пысін). Ён [дзядзька] пайшоў па вуліцы, трымаючы на сырамятным павадку вялікага ганчака, які нецярпліва павіскваў ад прадчування свежага, такога пахучага звярынага следу (А.Жук). Пчалу праводжу ў далягляд, Ледзь заўважаю след пявучы (А.Пысін). Ехаў на трактары хлопец у поле, Ехаў вясною калгасным прыволлем І ля расстайных слядоў-каляінаў Тройчы сустрэў ён красуню-дзяўчыну (М.Танк). Дыміцца парай Раніца халодная. Сінее росны след на мураве (П.Макаль). Усё знікае, праходзіць, як дым, Светлы ж след будзе вечна жывым (М.Багдановіч). Босыя ногі адбіваліся чуткім следам на блізкім змалку і свежым халадку раллі (В.Адамчык). Васько ішоў павольна, і на белым снезе былі відаць яго ясныя сляды (А.Асіпенка). Свеціць дух сасновы. Свеціць даўні след (А.Пысін). Ён [дом] глядзеў у свет, як сляпы, пустымі вокнамі, над якімі на сцяне веерам расплываліся чорныя, дымныя сляды (І.Мележ). Ужо нямнога засталося жахлівых слядоў варожага нашэсця (І.Шамякін). Мая Дуброўка!.. Успаміны Вядуць на мой юнацкі след (А.Бялевіч). Вораг абрушыў агонь кулямётаў,... Знішчыць, прарваць абарону стараўся, Ды, пакідаючы след свой крывавы, Кожны раз ён адступаў ад заставы (М.Танк). На белай кладцы мокрыя слядкі — Як першай песні мілыя радкі (Н.Гілевіч). Партызан на сцежцы роснай Падазроны бачыць след (П.Панчанка). Апошні снег — нібы пісьмо, Што скомкана вятрамі З тваімі палахлівымі Паўночнымі слядамі (М.Танк). Я дужа вінаватая, прабач, — пустых слядоў не мінавала я... (Е.Лось). Быў міг адзін, — як знічкі зорнай Пяклівы след, — адзін быў міг! (К.Кірэенка). Абсыпае яблыня свой цвет... А куды ляцяць яе пялёсткі? На пясок, на нейчы п’яны след... (Е.Лось). Даўно збіраюся маўкліва Ступіць на сцёртыя сляды (А.Пысін). Зацвітае бахматы верас Над цяжкімі слядамі ласіх (Г.Бураўкін). І часам у забытым, перажытым Прымае след [памяць] чужы за ўласны мой (А.Пысін). А па зямлі мае ўспаміны ходзяць, Трывожачы дарожныя сляды (А.Пысін). І, можа, за табой вярнуся, Не перайду вялікі свет, Пакуль гарыць над Белай Руссю Шчымлівы жураўліны след (В.Вярба).
Паведаміць пра недакладнасьць
