Дождж жыцця, Зялёных долаў свята... Слаўлю спеў твой, Ціхі і заўзяты, І адвечны і заўсёды новы! (Н.Гілевіч). З-пад пяра Алеся Гурло з’яўляецца аптымістычны спеў “Не тужы” (М.Хведаровіч). Восень спеў вяла бясконцы, З ветрам ходзячы ў кустах (Я.Колас). Люба слухаць той спеў, Несціханы, густы, І пад песні яго [ручая] Адпачынеш і ты (Я.Колас). Краіна родная, прымі ж маё вітанне, Прымі мой зорны спеў, далёкая сястра (П.Трус). Пакручасты і звонкі ...спеў салаўя наблізіўся... (А.Савіцкі). Світання спеў празрысты, Ты ў ім цвіла, жыла (С.Законнікаў). І сам у выраі ўжо дзядзька — Жыццё правёў, як светлы спеў (А.Пысін). Цябе [песню] штодзень я па радку збіраю... Там, дзе дваіх світанне застае, Дзе салавей рассыпаў спеў Срабрысты (П.Макаль). Звон гэты і шматгалосы птушыны спеў у шчодрых, пранізаных сонцам зарасніках... чуліся тут цудоўнай песняй жніўня (І.Мележ). Ты злажы нам песню волі, Песняй шчасця залівайся, Ціхім спевам нівы ў полі Ў струнах сэрца адклікайся (Я.Колас). Эх, родныя пушчы, бары!.. Дзе вецер, вандроўнік жартлівы, вясёлы, Высвіствае спеў свой стары (Я.Колас). Цябе вітаюць спевам ціхім каласы, пераліваюцца — віюцца галасы (У.Дубоўка).
2. Пра ўражанне, псіхалагічнае ўспрыняцце (спеву): вабны, вечна малады, гарэзны, гожа-ціхі, гожы, дзівосны, дзіўны, ласкавы, мілагучны, мілы, нечуваны, нязнаны, прыемны, пяшчотны, светлы, таемны, таямнічы, узнёслы, урачысты, цудоўны, чароўны агідны, гаротны, журботны, пастылы, самотны, сумны, фальшывы.
Пяшчотны, вабны спеў крынічны, Бывае, не кране нас (К.Кірэенка). Тым агнём душа сагрэта... Ён чаруе сваім словам Спевам вечна маладым (Я.Колас). Ганна ж быццам і не чула іх гарэзнага спеву (І.Мележ). Так на полі ў вечар мая Ветру лёгенькі павеў Чуць калосікі гайдае Ды з іх гутаркі складае Нейкі гожа-ціхі спеў (Я.Колас). Гэты спеў дзівосны Чары навявае І такія казкі Слаўныя складае! (Я.Колас). І сама сабой галоўка Заварушыцца, кіўне У тахт нейкім дзіўным спевам (Я.Колас). І зноў ў чароўны край прадвесні Мучыць душу дзіўны спеў (К.Буйло). Жыта збажынкі лёгка гнуцца І людзям радасна смяюцца Сваім прыемным мілым спевам Пад лёгкім ветрыку павевам (Я.Колас). Спявайце [паэты] спевам нечуваным На мове любай вам зямлі! (Н.Гілевіч). Слухаў хлопчык спеў нязнаны І няспеваны нікім (Я.Колас). Прыйшлі на вузкія загоны, Дзе каласочкі шумы-звоны У таямнічы спеў злілі, Упаўшы чолам да зямлі (Я.Колас). Гудуць дубы па-над Дняпром. Каб лепей чуць іх спеў узнёслы, Мы ціха міма іх плывём, Не налягаючы, на вёслы (М.Танк). Нам люба слухаць спеў яго [дуба] ўрачысты (Н.Гілевіч). Шуміць, шуміць чароўны спеў Зялёным верхавіннем дрэў (П.Броўка). Агідны спеў заўсёды — спеў фальшывы. Прыродзе ж невядомы гэткі грэх (Н.Гілевіч). Люблю я ветру спеў гаротны (Я.Колас). Выйдзі ў поле, глянь, паслухай: ...Ці не ўловіш сэрцам чуткім Спеў гаротны ручаёў? (Я.Колас). Я не знаю сам, браточкі, Чаму мне так мілы Буры, плач асенняй ночкі, Спеў яе пастылы (Я.Колас). Ходзіць вецер полем з сумным спевам (Я.Колас).
* Гоман-спеў, спеў-гоман, спеў-музыка.
Будзеш слухаць бясконцы Гоман-спеў стогалосы (Н.Гілевіч). Спевам-гоманам і звонам Поўніцца ўвесь луг, І дрыжыць над ім, зялёным, Жыватворчы дух (Я.Колас). Аддае твой [дуба] шум Спевам-музыкай (Я.Колас).
