СТЭП. Блакітны, бязмежны, бясконцы, вялізны, глыбокі, дрымотны, залаты, лазурны, неабдымны, неаглядны, несканчоны, пахучы, прасторны, раздольны, сіні, роўны, шырокі, ясны  анямелы, бязводны, бязлюдны, бязрадасны, голы, гулкі, дзікі, засушлівы, здзірванелы, пасівелы, самотны, сонны, спякотны, сумны, хмуры.

І паніклі ў сэрцы мары, Як ў блакітным стэпе хмары, Белае руно (Я.Колас). Там і спёка пустыні, І гоман таёжны, І прасторы прыволжскія Стэпаў бязмежных (П.Панчанка). Цаліна. Навокал — вялізны, бясконцы, дрымотны стэп, які летам становіцца залатым (“Беларусь”). З поўначы-холаду, сівера бурнага Гусі на поўдзень ляцяць, З неба далёкага, стэпу лазурнага Смутна прашчанне крычаць (Я.Колас). Стэп неаглядны, шыр нелюдзіма, Вольнае царства вятроў... (Я.Колас). Несканчоны стэп пахучы, Краскі ў росквіце сваім... (“Маладосць”). Рваўся ты [вецер] у прасторы, У стэп шырокі, сіні (Я.Колас). Даль неаглядная, стэп ясны, сіні Змоўклі, як жалаба струн (Я.Колас). Два арлы арлуюць Над шырокім стэпам (М.Танк). І часамі ў стэпах анямелых, Калі толькі ты ды цішыня, — Нечакана і незразумела Мёртвыя размовы зноў звіняць (П.Панчанка). Стэпам бязводным, Мо будзеш губляць свае сілы, — Стану расінкай, Каб смагу збыла, наталіла (П.Броўка). Над голым стэпам жоўты ранак. Зямля патрэскана. Сухмень (А.Звонак). Здавён над стэпам пасівелым І на світанні і ўначы Крычаць лябёдкі (С.Грахоўскі). З ёй [дзяўчынай] касілі пшаніцу мы ў стэпе спякотным (А.Пысін). Ценем ходзіць хтось у стэпе сонным (А.Звонак). А стэп стаў настолькі здзірванелы, Ажно лямеш ламаўся ў зямлі (А.Астапенка). Прыедуць сябры, На зары У стэпе раздольным цалінным — Ураз загудуць трактары (А.Вярцінскі).

Паведаміць пра недакладнасьць