І раптам бачу: на рагу У прадаўшчыцы-маладзіцы, Маю блакітную тугу — Букет пралесак залаціцца (М.Танк). Рэха стагоддзяў у сэрцы ўеаскрэсне І развярэдзіць зямную тугу (С.Законнікаў). Хочацца зліцца з ласкавай вадою І не мець іншага жадання, Забыцца тугой маладою... (В.Вярба). Цвітуць сады маёй радзімы. Як разліліся берагі Вясновай квецені і дыма, Шчымлівай радаснай тугі! (В.Вярба). І засынаю, як калісьці, З дзіцячай светлаю тугой (В.Вярба). Хто прыйдзе пасля і таксама затужыць — той самай светлай, сардэчнай тугой (Я.Брыль). І ў пакоі і за акном нібы лунала, як адчуваў Арсень, рассеяная скрозь ціхая, але шчымлівая туга (Т.Хадкевіч). Палагаднелі, здаецца, і вочы [Шлыка], у якіх... асела адчайная туга (А.Савіцкі). Аляксей, зачараваны асенняю тугою,... жмурыцца ад сонца (С.Грахоўскі). То здаецца: ў пакоі маім, Засядзеўшыся позна, Нахіляецца [Чарот] нізка, З балючай тугой у вачах (Н.Гілевіч). Агеньчык дрыгае і скача... Бы штось чуваць, нібы хто плача, Ці то званочак пад дугою Звініць Бясконцаю тугою? (Я.Колас). Туга бяскрайняя да сэрца горнецца (П.Глебка). Туга мая бяссонная злятае Няўмольнай цішай на глухі парог (М.Федзюковіч). Засталося толькі адно: туга — важкая, цягучая (І.Мележ). Вострай тугой сціснулася сэрца хлопца: нічога больш не будзе... (В.Быкаў). Вязкая туга і адзіноцтва... гналі да людзей (А.Асіпенка). Нараджаецца туга, вялікая звярыная туга адзіноты (П.Галавач). Нямала ў свет пайшло з гарачаю тугой, Але ў дзень заўтрашні з магутнай верай (М.Танк). Ёсць у мяне глыбінная туга Па далавых і ціхіх берагах (Я.Янішчыц). [Багдан] — як сабе спявае — і скруха, і нейкі адчай, і горкая незразумелая туга (А.Савіцкі). Невядома, колькі давядзецца Даўкую тугу ў душы нясці, Толькі вечна маладому дрэўцу Случчынай у памяці цвісці (В.Вітка). Нібы ў пласцінцы грамафоннай, Схаваны ліўні грамавых сімфоній І цішыня затоенай тугі (А.Пысін). І буду трубіць я, Пакуль не развею Настырную, золкую тую тугу, Пакуль я жывую душу не сагрэю (А.Зарыцкі). Рэчы хатнія ўсе Аглядаў я з маўклівай тугою (А.Куляшоў). Найлепш было крылле зламаць, Як біцца ў тузе навальнічнай: Бяскрайні прастор наш і творчы размах Вартуе мой брат-пагранічнік (П.Глебка). Выйдзеш у поле, глянеш на неба — і зойдзецца болем, зашчымліць невыказнай тугой сэрца: дадому б, у сваю вёску! (Б.Сачанка). Невымоўная туга аб... страчаным гняла сэрца (Т.Хадкевіч). Багдан... спяваў з адчайнай, непрытоенай тугою (А.Савіцкі). Яна [Марыля] заўважыла незразумелую, зусім непрыхаваную тугу ў вялікіх карых вачах (А.Савіцкі). Агорне [маці] туга неймаверная... (А.Лойка). Я пайшоў з падвала, як знявечаны, з нейкай непераможнай,... знішчальнай тугой у сэрцы (М.Машара). А пад вечар, ужо на аэрадроме, перажываў я хвіліны нечакана вострай тугі па сваіх шасцідзесяці днях... на Поўначы... (М.Стральцоў). З палыннай тугой заарэцца І песня палыннага краю... (А.Вялюгін). І пяю і плятуся З сэрцам — скрыпкай жывой — Па палях Беларусі З палыновай тугой (М.Танк). І пачаліся дні балючай рэўнасці, адчаю і смяротнай тугі (М.Гарэцкі). Калі хлопцы ішлі на вячоркі, страшэнная туга апаноўвала Мікалая (А.Чарнышэвіч). Спакой туга тупая не зможа ўберагчы (Р.Барадулін). І тады нальецца цела сілай, Гэтай сілы радасць зберагу, Каб яна мяне перанасіла Праз бяду, і ворагаў касіла, І знішчала чорную тугу (П.Панчанка). І плыве над рыжымі лугамі Белых чаек чорная туга (Я.Янішчыц). Непаўторная сваёй прыгажосцю тайга агарнула шчымліваю тугою чулую Аляксееву душу (С.Грахоўскі). Шчымліва-журботная туга прывяла Улю першай і на сенажаць (У.Паўлаў). Мы жылі без радзімы, без свае зямлі і мовы, і я ведаю, якая гэта шчымлівая, пякучая і беспрасветная туга па роднаму гародчыку, па красках на поплаве... (Б.Сачанка).
Паведаміць пра недакладнасьць
