Слоўнік эпітэтаў беларускай мовы

ХАРАСТВО. Усё прыгожае, прыемнае, што прыносіць задавальненне, асалоду: адметнае, ап’яняльнае, асаблівае, асляпляльнае, бессмяротнае, бяскрайняе, вечнае, высакароднае, высокае, вялікае, дзівоснае, дзіўнае, душэўнае, загадкавае, задумлівае, зайздроснае, захапляльнае, казачнае, кідкае, кранальнае, крыштальнае, мілае, мяккае, натхнёнае, невыказнае, невымоўнае, незямное, непагаснае, непазбыўнае, непараўнанае, непаўторнае, несмяротнае, неўвядальнае, неўміручае, новае, нябачнае, нябеснае, нязведанае, першабытнае, першароднае, прывабнае, п’янлівае, пяшчотнае, светлае, святое, сонечнае, спакойнае, сцішанае, узвышанае, урачыстае, цёплае, ціхае, чароўна-дзівоснае, чароўнае, чыстае, яркае, яснае  бяздушнае, глуха-нямое (аўт.), журботнае, каварнае, маўклівае, паказное, прэснае, смутнае, спакуслівае, халоднае.

Той, хто адзін разочак пазнаёміўся з жыццём летніх баравых закуткаў, згодзіцца з думкай пра іх зусім адметнае, непаўторнае хараство (К.Кірэенка). Хлопчыку падабаліся жніўныя песні, у якіх было нейкае асаблівае прывабнае хараство (С.Александровіч). Бессмяротнае і вечнае хараство роднай прыроды, неўміручае і неўвядальнае застанецца ў шырокай велічнай плыні “Новай зямлі” (“Беларусь”). Уся даліна Віці ў гэты час ззяла нейкім дзівосным хараством (І.Навуменка). З таго часу і пачынаюцца яго [Алесевы] амаль суцэльныя і больш выразныя ўспаміны, з асноўным у іх — новым, нязведаным хараством прыроды, загадкавым, чароўным хараством... (Я.Брыль). Лініі плеч, фігуры жанчыны былі проста невыказнага хараства (Я.Скрыган). Калі засне Міхаська, маці падымаецца над пасцеллю — высокая, схуднелая, з тварам строгім і мужным, поўным задумлівага хараства (Я.Скрыган). Не хочацца пакідаць гэтае казачнае хараство, гэтую лагодную задуменнасць (В.Вольскі). Нада мною сваім першародным хараством і чысцінёю заяснела блакітнае неба (В.Адамчык). Наўкола скрозь быў чароўны ў сваім сонечным харастве мак (В.Быкаў). Ён [бусел] — сімвал міралюбства, сцішанага хараства... (В.Ждановіч). І неспадзявана адбылося незвычайнае: ціхая, нявідная, у жнівеньскім росквіце рабіна заружавела, зазырчэла яркім, кідкім хараством, гарачым полымем агністых гронак (І.Мележ). Зіма можа аднойчы здзівіць і захапіць так, што і слова не вымавіш перад яе чароўна-дзівосным хараством (К.Кірэенка). Кожнае [пакаленне] нанава адкрывае для сябе чароўнае хараство Купалавага слова (В.Вітка). Восень. Пара адцвітання. Колькі красы, колькі смутнага, ціхага хараства ў тваім чароўным маўклівым задуменні (М.Зарэцкі). Зорнае неба, чыстае і высокае, усю ноч зіхаціць ясным хараством (К.Чорны). А над Нявой халодны Зімні Бялее мармурам калон І ў харастве бяздушным стыне, Узяты часам у палон (А.Звонак). Фарбы марошкі пярэстай пераліваюцца прэсным, глуха-нямым хараством (А.Александровіч). Восень. Апошнія краскі радуюць сваім маўклівым журботным хараством (П.Пестрак). Колькі ўрачыстага хараства тоіць ціхая летняя ноч! (І.Дуброўскі).

Паведаміць пра недакладнасьць