Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (вялікі)

бзык, -у, м. Разм. Гук, які ўтвараецца крыламі насякомых у часе палёту; бзыканне. Бзык аваднёў, камароў і іншай заедзі роўным звонам вісеў у паветры. Пестрак.
// Гук, які ўтвараецца пры палёце кулі і пад.

Паведаміць пра недакладнасьць