Праз сенцы ў кухні асноўных гаспадароў уранні і ўвечары сварыліся, клялі адно аднаго за нейкі здор, за сала, за вантрабянку, а хто вінаваты, відаць, і крыкуны не ведалі. Грахоўскі. Якія сальцісоны і крывянкі, якія паляндвіцы, вантрабянкі, а рыжыкі - цудоўнейшы засол. Зарыцкі. - Еш! І што табе яшчэ пакласці? Мо скабачку? Ці вантрабянку? Гіль.
Паведаміць пра недакладнасьць
