І, здаецца, ёй на вуха нехта шэпча: Гэля, Гэля, а ці хутка, весялуха, зазвініць тваё вяселле? Панчанка. ...Маці ж наша не весялуха, не здаравуха, хіба мо была такая ў дзеўках, а потым жыццё перайначыла яе. Марціновіч. ...На стозе дзяўчаты ў белых, нізка завязаных хустках, - нібы чайкі над зялёнай гарбатай акіянскай хваляй - загарэлыя, белазубыя весялухі. Левановіч.
Паведаміць пра недакладнасьць
