На балоце рудаўка багністая рассыпаецца ў плачу і квоху: - Гэй, брыдзіце ка мне, ветры мглістыя, па сцяжынках пуховага моху. Бядуля. Ажно бяжыць Надзя з пустым вядром, з ног да галавы мокрая, у балотнай рудаўцы і чорнай жужаліне-твані, на сябе не падобная. Гіль.
Паведаміць пра недакладнасьць
