Агіяграфія (ад грэч. hagios - святы + графія), від царкоўнай літаратуры пра жыццё кананізаваных духоўных або свецкіх асоб. Узнікла ў Рымкай імперыі, пашырылася ў Візантыі, дзе былі дакладна сфармуляваны асноўныя патрабаванні да А. У Сярэднявеччы агіяграфічныя творы пісаліся звычайна на лацінскай мове і апісвалі жыццё, цуды і пакутніцтва за «веру Хрыстовую» святых людзей - велікамучанікаў, прапаведнікаў і інш. Творы А. вызначаліся дыдактыкай, умоўнасцю, услаўлялі аскетызм, цярплівасць, пакорлівасць Боскай волі. Арыгінальныя беларускія агіяграфічныя творы вядомы з канца 12-13 ст. - «Жыціе Ефрасінні Полацкай», «Жыціе Аўраамія Смаленскага». Іх аўтары строга не прытрымліваліся візантыйскіх схем, звярталіся да гістарычных фактаў, уключалі эмацыянальна-псіхалагічныя маналогі, бытавыя замалёўкі. З 15-16 ст. у Беларусі ствараюцца пашыраныя (мінеі-чэцці) і кароткія жыціі (пралогі), а таксама пацерыкі (жыціі пра жыццё манахаў).
