Візантыйская культура, сукупнасць культурных здабыткаў народаў Усходняй Рымскай (Візантыйскай) імперыі. Сфармавалася і развівалася на тэрыторыі Грэцыі, Малой Азіі і Паўночнага Эгіпта ў 5 - сярэдзіне 15 ст. на аснове традыцый эліністычнай культуры і хрысціянскай рэлігіі. Назва паходзіць ад горада Візантыя, на месцы якога ў 330 быў заснаваны г. Канстанцінопаль - сталіца Візантыйскай імперыі. Найбольшыя дасягненні В.к. - у галіне архітэктуры, літаратуры, выяўленчым мастацтве, адукацыі, філасофіі. Візантыйская культура была спадкаемцам антычнай культуры; яе архітэктура, жывапіс, філасофія, тэалогія, навука выступалі ў якасці недасягальнага ўзору для народаў як мусульманскага, так і хрысціянскага свету (да 12-13 ст.). У эпоху Візантыйскай імперыі культура перажывала перыяд сапраўднага росквіту (найвышэйшы ўздым у 10-12 ст.). В.к. ўяўляла сабой своеасаблівы, арыгінальны сінтэз грэка-рымскай і ўсходняй культур. Асобныя яе элементы нагадвалі антычную культуру (напр., адміністрацыйная сістэма, ваенная магутнасць, моцная армія, хрысціянская рэлігія, рымскае права, дзяржаўная лацінская, пазней грэчаская мова, асаблівасці архітэктуры, іпадромы і інш.). У эпоху Сярэднявечча візантыйская цывілізацыя займала (разам з кітайскай) вядучае месца ў сусветным цывілізацыйна-культурным працэсе. Гэтаму садзейнічала яе выгаднае геаграфічнае становішча на скрыжаванні гандлёвых і культурных шляхоў паміж Эўропай, Азіяй і Афрыкай. В.к. мела выключна рэлігійны характар. Яна стала першай у свеце ў поўным сэнсе хрысціянскай культурай. Аказала прыкметнае ўздзеянне на культуру многіх эўрапейскіх краін, у т.л. і Ўсходняй Эўропы (Балгарыі, Сербіі, Русі, Полацкага княства і Вялікага Княства Літоўскага). Найбольш выразна яно праяўлялася ў галіне архітэктуры, музыкі, філасофіі, права, адукацыі і выхавання.
